ΟΙ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ» ΜΗΧΑΝΟΡΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΜΙΣΙΟΝΑΡΙΟΥ ΟΥΝΙΤΗ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΑΛΑΧΑ

 

ΟΙ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ» ΜΗΧΑΝΟΡΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΜΙΣΙΟΝΑΡΙΟΥ ΟΥΝΙΤΗ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΑΛΑΧΑ

 

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

---

Το κείμενο πού πρόκειται να σχολιάσουμε εἶναι το ἑξῆς: Οἱ «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον» και οἱ ἐπιπτώσεις στο Διάλογο με την Καθολική Ἐκκλησία· τοῦ «Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἐπισκόπου» Γρατιανουπόλεως κυρίου Δημητρίου Σαλάχα (Οὐνίτης και Μέλος τῆς Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Διαλόγων).

Ὁ Οὐνίτης και ψευδεπίσκοπος κ. Δ. Σαλάχας (στο ἑξῆς: κ. Δ.Σ.) ἀπορεῖ στα περί τῆς μεταΚολυμβάριου «ἐκκλησιολογικῆς διάστασης» και πορείας τῆς Διεθνῆς Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς ὅπου και διεξαγάγει τον Διμερή Θεολογικό Διάλογο μεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης Καθολικῆς Ἐκκλησίας και τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Κοινότητας ἤ και Πολιτικοθρησκευτικῆς Ὀργάνωσης τῶν Παπικῶν. Ἀπό ἀνέκαθεν ἡ Μία Ὀρθόδοξη και Καθολική Ἐκκλησία διαλεγόταν με διάφορες Χριστιανικές Κοινότητες και Ὁμολογιακές Ὀργανώσεις μά ποτέ Της (το τονίζω, μιᾶς και τοῦτο διδάσκει ἡ Πατερική Ἐκκλησιολογία) με «ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες». Ὅπως δεν εἶναι λογικόν να διαλεγόμαστε με μίαν «παρθενεύουσα Ἑταίρα», καθότι δεν ὑφίσταντο πόρνες/οι πού βιώνουν τον περίφημον παρθενικόν βίον. Ἀλλ΄οὔτε δύναται να ἰσχύει και το ἀντίθετον. Διότι πρόκειται περί φαιδρᾶς ἀντινομίας και ἄκρας τραγελαφικῆς ἀντιφάσεως. Τώρα γιατί ἀπορεῖ ὁ κ. Δ.Σ. δεν μπορῶ να το ἀντιληφθῶ ἐξ ὁλοκλήρου. Ἡ Ἐκκλησιολογική διάσταση πρίν τῆς ληστροΚολυμβαρίου ἐποχῆς ποῖα ἀκριβῶς ἦταν; Δεν ἦταν ἐπί τῆς «ἐπαναστατικῆς» και θεμελιώδους, ἐξάπαντος ληστρικῆς βάσεως τῆς νεοἘκκλησιολογικῆς και νεοΔογματικῆς διδασκαλίας τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου διά τοῦ περιβόητου δόγματος τοῦ «subsistit in» (=ὑφίσταται ἤ ἐνυπάρχει) και ἐκείνου τοῦ ἄλλου Καλβινιστικοῦ δογματίδιου περί τῶν δῆθεν «ἐκκλησιαστικῶν στοιχείων» στις «ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες» (ἐκ παπικῆς ὁπτικῆς);

Για τους ἁπλούστερους ἀναγνῶστες και νεοφερμένους στα θεολογικά πράγματα να ποῦμεν, τί ἀκριβῶς και προφανῶς ἐννοῦμεν, με τά προηγούμενα: τά πιο πάνω σημαίνουν την νεοΦιλελεύθερη Φραγκοπαπίζουσα Ἐκκλησιολογία (κατ΄ἀκρίβειαν: Ἐξωτερική Πολιτική τοῦ Βατικανοῦ) κατά τοῦ γνωστοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου. Ὅτι δηλαδή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ «ὑφίσταται» ἤ και «ἐνυπάρχει» στην ἴδια «Ῥωμαιοκαθολική Ἐκκλησία» τοῦ πολιτικο-θρησκευτικοῦ ἀρχηγέτου τῶν Παπικῶν και Οὐνιτῶν μετά τῶν σωρηδόν Μισιονάριων μοναχικῶν ταγμάτων, τοῦ Πάπα τῆς Νεωτέρας Ρώμης. Στα περί  τῶν «ἴχνεων ἐκκλησιαστικότητας», διδάσκουν, ὅτι ὑπάρχουν τέτοια ἀμυδρᾶ στοιχεία τῆς ἀληθινῆς Μίας Ἐκκλησίας Του… και σε ἄλλες «ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες» (;!).

Συνεπῶς, πρίν το Κολυμβάρι και κατά βάσιν τῶν διαλεκτικῶν ἐξάπαντος ἀ-μφι-λε-γό-με-νων προϋποθέσεων τῆς διεξαγωγῆς τῶν Μεικτῶν Διαλόγων ὑπήρχεν ἡ ἐσφαλμένη (πρακτική και θεωρητική) τάση και ἰσχυρά ἄποψη να (προ)διαμορφωθεῖ, και να «ἐξεικονισθεῖ» φερ΄εἰπεῖν, στους ἐκπροσώπους τῶν Μεικτῶν Θεολογικῶν Διαλόγων ἡ καινοφανής και νεοεποχήτικη (πάντως Θεοσοφικῆς:  διαβολοεμπνευσθέν ἀποκύημα και διατυπωμένη με σαφήνεια εἰς τά σωρηδόν ἐγχειρίδια τῆς Μπλαβάτσκυ και Μπέϊλης κ.ἄ.) «Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ἤ και ἄλλως πως, περί τῆς «Ἐκκλησιολογίας τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως». Μία ἰδεολογική και θρησκευτική Κίνησις, ἀπό ποῦ καί ὡς ποῦ, ἀπέκτησεν, ἰδιαίτερην Ἐκκλησιολογία και ἐλευθεριάζουσα Δογματική διδασκαλία; Ἐπάνω σε ποῖα ἀκριβῶς ἀρχέτυπα πιθικίζει; Στα συνυπογραφώμενα Κείμενα (1993) τοῦ Μπαλαμάντ; Μά ἀφοῦ ἀπό τότε, ἔγινε ἤ δεν ἔγινε,  ἐν μέρει ἡ ἀμοιβαία ἀναγνώριση (με πάλιν ἠχηρές ἀπουσίες ἀρκετῶν Αὐτοκέφαλων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν) τῶν Παπικῶν μυστηρίων, τῆς ἐκκλησιαστικότητος τοῦ Βατικανοῦ, τῆς ἱερωσύνης τῶν Φραγκοπαπάδων, την ἀθώωση τοῦ ψυχοκτόνου Οὐνιτισμοῦ κ.ο.κ.; Ἡ δογματολογική ἄποψις πολλῶν ἐγκρίτων και παραδοσιακῶν ὀρθοδόξων Καθηγητῶν τῆς ἱερᾶς ἐπιστήμης τῆς Θεολογίας, ὅπως λ.χ. τοῦ μακαριστοῦ καθ. Δογματολόγου τῆς Ἐκκλησίας, π. Ἰ. Ῥωμανίδη, παραμένει μέχρι τῆς σήμερον στον ἀέρα: ποῖον το νόημα τῆς ἱστορικῆς ὑπάρξεως τῆς Οὐνίας; Ὁ ἔντεχνος προσηλυτισμός τῶν ἁπανταχοῦ ὀρθοδόξων; Και τώρα, ἰδίως με τά ἐσχάτως ἐπόμενα «συνοδικά» ἀποφασιθέντα στο Κολυμπάρι; Ἄς φρεσκάρουμε κατ΄ ὁλίγον την μνήμη τοῦ κ. Δ.Σ. γιά να μᾶς πεί πρό τῆς Μπαλαμάντ ἐποχῆς, ὑφίσταντο ἤ ὄχι, δύο ἐπίσημα Κείμενα (Βιέννης και Φρέϊσινγκ 1990) πού μέλη τῆς Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς κατέληξαν να κατεδικάσουν την «ἐκκλησιολογική ἀνωμαλία» τοῦ ἰησουϊτικοῦ Οὐνιτισμοῦ; Δύναται ἆραγέ, να μᾶς ἀπαντήσει ὁ ἕλλην Ἀρχιουνίτης κύριος Σαλάχας ἤ δεν τοῦ το ἐπιτρέπουν οἱ ἐκ Βατικανοῦ πατρῶνες του;¹

Λογικά σκεπτόμενοι και προβληματιζόμενοι, ἀλλά και σύμφωνα τώρα ἐπί τῶν ληστρικῶν ἀποφάσεων τῆς κρητικῆς Συνόδου, ἀναλογιζώμεθα: ποῖον να εἶναι το νόημα τῆς συνέχειας τῶν Διμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μιᾶς και τόσον θεσμικῶς ὅσον και συνοδικῶς, ἔχει ἀναγνωρισθεῖ πλέον (ἐξ «ὀρθοδόξων» Συνοδικῶν) ἡ ἱστορική ὕπαρξη ἀλλά και ἡ ὀνομασία τῆς ἑτερόδοξης Κοινότητας τῶν Παπικῶν ὡς δῆθεν «Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας»; Ἔχουν ἔτσι τά ἐκκλησιαστικά δρώμενα ἤ μήπως δεν ἔχουν ἔτσι; Ἀπό ποῦ ἐρείδεται ἱστορικά (ὄχι Ἐκκλησιολογικά ἤ Θεολογικά) ἡ ὀνομασία των και ἡ (προ)ἱστορική ὕπαρξη τῶν «Ρωμαιοκαθολικῶν»; Μήπως πρόκειται διά ληστρική προπαγάνδα και σφετερισμός τοῦ ἐν λόγῳ θεολογικο-πολιτισμικοῦ ὅρου; (Δεῖτε τό ἐξαιρετικόν βιβλιαρίδιον: «Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ» ἐκδόσεις: Ἱερά Μονή Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς, σσ. 47) Σύμφωνα με τά ληστρικώτατα πλέον ἀποφασισθέντα τῶν «ὀρθοδόξων» Ἀρχιοικουμενιστῶν ταγῶν και ἡ πανηγυρικῆ ἀναγνώριση τῶν ἑτεροδόξων, ὡς ἱστορικῶν Ἐκκλησιῶν (και δῆθεν ἄνευ τῆς Ἐκκλησιολογικῆς Ὀντολογίας), για ποῖον ἄλλο ζήτημα ἔμεινε να διεξαγάγονται τοῦτοι οἱ πολυδάπανοι και πολυχρόνιοι Διάλογοι; Για το πῶς ἀκριβῶς θα μᾶς χρυσωθεῖ το χάπι, για να ἐπιτευχθεῖ ἐπιτυχῶς, ἡ πολυθρύλητη και πολυεπίπεδη Διακοινωνία (=intercommunion); Ἤ μήπως για το τι εἶδους χρυσοστόλιστα δισκοπότηρα, χρυσοποίκιλτα ἄμφια, λιθοστόλιστες μῆτρες και πατερίτσες, πού πρόκειται νά χρησιμοποιηθοῦν, σε μελλούμενον και ἐπί μακροῦ χιλιο-προσδοκούμενου, θεοστυγές συλλειτούργημα; Εἶναι ἄραγέ, σοβαρή χριστιανική πράξις, ὅταν ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ σιτίζεται ἀπό τά Κοινωνικά παντοπωλεία καί τά Ἐκκλησιαστικά σισύτια, (μάλλιστα ἀρκετοί Χριστιανοί, λαμβάνουν δυστυχῶς, ἰδιοτελεῖς δωρεές, οἰκονομική βοήθεια, εἴδη πρώτης ἀνάγκης, ὑποτροφίες, και «φιλάνθρωπη» φροντίδα, ἀπό ἐωσφορικές Μασσωνικές Στοές καί Ρόταρυ) ἑνῶ την ἴδια στιγμή, κάμποσοι νεοΦαναριώτες (ἀνά την ὑφήλιο) Κληρικοί και Λαϊκοί να τρωγοπίνουν σε πεντάστερα καί πολυτελῆ ξενοδοχεία ὑπό το πρόσχημα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων ἤ καί τῶν ψευδώνυμων Συνόδων και Συνάξεων;²

Ἀπαντοῦμε τότε λοιπόν, ἀπερίφραστα καί με πάσα σαφήνεια εἰς τον Οὐνίτην κ. Δ.Σ. με τά ἑξῆς:

Α΄. Ὅτι ἡ ἀλλεπάληλη και πολυμέτωπη σφοδρή προπαγάνδα ταῆς «Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησιολογίας» στα τῶν Διμερῶν και Πολυμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων –μαζί και ἡ Βατικάνειος Ἐκκλησιολογία τοῦ ἐλιτιστικοῦ Παπισμοῦ-, ἔχει ἐπιφέρει πράγματι μία σημαντική ἀλλοίωση στα «καθ΄ἡμᾶς», δηλ. κατά τῆς Ὀρθόδοξης και Πατερικῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἀπόδειξη τρανή: ἡ μόλις προχθεσινή και ἐνταφιασμένη (εἰς τις συνειδήσεις τῶν βέρων Ὀρθοδόξων) πολυΔιάσκεψις και Σύναξις τῶν πανΟἰκουμενιστῶν Ἱεραρχῶν στην τάχα μου «Μεγάλη» και δή «Πανορθόδοξο Σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἐπέτυχεν δηλαδή το «Ἐκκλησιολογικόν πείραμα». Διότι παρήχθην, διά «παρθενογεννέσεως» μᾶλλον, μία καινοτόμος και πρωτοποριακή ἐκκλησιολογίαν, την ὁποῖαν θα ἐζήλευεν καί ὁ κάθε Βιολόγος, Γενετιστής ἤ καί Βιομηχανικός, (ἐπιτρέψτε μας τους ἑξῆς λογοτεχνικούς νεολογισμούς χάριτος ἀμυδροῦ χιούμορ) την και λεγόμενη ἀπό ἐμᾶς ὡς «Ἐκκλησιολογία τοῦ Ὑβριδισμοῦ» ἤ και «Ὑβριδική Ἐκκλησιολογία». Μπορεῖ ἄνετα, για ὅσους δεν υἰοθετοῦν την πιο πάνω λογοτεχνική ἐπινόησιν μας, να ἐπιλέξουν καί τοῦτην: «Χιμαιρική Ἐκκλησιολογία»! Ποντάρουμεν ὅμως «ὅλα τά λεφτά μας» στον ὀρθόδοξο Βελλεροφοντισμόν τῆς Δαβιδικῆς σφενδόνης και ὁ νοῶν νοεῖτο. Ἡ τοῦτη χιμαιρική Ἐκκλησιολογία (τῶν ἁπανταχοῦ Οἰκουμενιστῶν) τοῦ Συγκρητιστικοῦ Ἀρμαγεδῶνος (ἐκ Κολυμπαρί) ἔτεκεν υἱόν (ἤ μήπως χολερικόν ἰόν;) και το ὄνομα αὐτοῦ Σατανιήλ (ἤ Σαμαήλ, ἤ και Σεμιέλ) πού σημαίνει: «ὁ Σατανᾶς μεθ΄ ἡμῶν» και διακονεῖ ὅσους ὑπέγραψαν και ἀποδέχθησαν τάς Ληστρικάς ἀποφάσεις και διδάξει (κατά την ἀνάλογη και προαποφασιζόμενην μεθηλικίωσην του) «πάντας ἡμᾶς» το καινόν και ἀντί-Χριστον δυσαγγέλιον τῆς ὑποβόσκουσας Ἐκκλησιολογίας τοῦ ὑβριδισμοῦ!³

Ἐννοεῖται, ὅτι ὁ υἱός τοῦ Διαβολισμοῦ, ὁ Σατανιήλ, προήλθεν ἀπό τινά καμπαλιστικήν, μυστηριώδην, ὀργειώδην, μοιχικήν ἤ και πόρνικην, ἐξάπαντος ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΝ συνάφεια προεξάρχωντος τοῦ γνωστοῦ σε ὅλους μας Προπατορικοῦ και κάθε Μεταπατορικοῦ Ἁμαρτήματος.⁴

Τοῦτος ὁ λεγάμενος Οἰκουμενιστικός και συγκρητιστικός διαβολεμένος οἶστρος κατά την Καμπαλλικήν και Ἀποκρυφιστικήν Γραμματείαν φαίνεται να ὁμοιάζει κατά πολύ με τον ἑβραϊκόν Χασιδισμόν (Χασίντ ἤ Χασιντείμ), πού σημαίνει τά πολυδαίδαλα διαχρονικά μυστικοθρησκευτικο-πολιτικά Κινήματα (σήμερα: Σιωνισμός, Θεοσοφισμός (Ο.Η.Ε.), Μασσωνισμός,  Ἀγγλοσαξωνικός και Ἀμερικανικός Ἐλευθεροτεκτονισμός, «ἡμέτερος» και «φιλάνθρωπος» νέοἙλλαδικός και νεοΚυπριακός Τεκτονισμός κ.ο.κ.) στα πλαίσια τοῦ Γνωστικισμοῦ, Ἰουδαϊσμοῦ και περιώνυμου  σημερινοῦ Σιωνισμοῦ.⁵

Πλέον ὁ κάθε «Θεολογικός Διάλογος» μεταβάλλεται σε ἀθεολόγητος Διάβολος (ὁ μετασχηματισθείς και σε «Ἄγγελον φωτός») πού κατά θεο-λογικήν συνέπειαν να ἐξάγεται το καθόλου αὐθαίρετον συμπεράσμα, ὅτι ὁ ἀπό τοῦδε και στο ἑξῆς Διάλογος τῆς Μεικτής Ἐπιτροπῆς, θα εἶναι σφόδρα ἀνυπόστατος, μεταξύ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων και ὑμῶν τῶν ἑτεροδόξων Ῥωμαιοκαθολικῶν και Οὐνιτῶν. Μιᾶς και οἱ ὑποτιθέμενοι ὁπαδοί τῆς Μίας Ἐκκλησίας ἀνεγνώρισαν (;!) τις ἐν λόγῳ ἑτερόδοξες Ὁμολογίες ὡς θυγάτριες και ἀδελφές Ἐκκλησίες. Να μᾶς ζήσωσιν τά πολύ-δίδυμα γεννητούργια (!!!) τῆς Unam Sanctam!…

Β΄. Στο πολυσήμαντο ὄμως ἐρώτημα τοῦ οὐνίτου Σαλάχα ὡς προς το πῶς θα ἐννοεῖται ἀπό τοῦδε και εἰς το ἑξῆς τέτοιος «Μεικτός Διάλογος», ἀπαντούμε με τά πιο κάτω: Για ποῖον λόγον να συνεχιστεῖ το διαλεκτικόν φιάσκον τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων; Τι ἄλλο ἔχουμε να ποῦμε; Ἀφοῦ πλέον «Συνοδικοί Παρατηρητές» και Ὀρθόδοξοι Συνοδικοί (ἄλλοι ὡς τῷ ὄντι παρατηρητές, ἤ και συνοδικά χαϊβάνια), τά βρήκανε ἀναμεταξύ τους, και ἐγέγονεν, ἔμμεσα μέν πλήν σαφῶς δε, ἡ «Ἐκκλησιολογικοποίησις» ἤ και ἄν θέλετε ἐκκλησιαστικοποίηση τῶν ἑτεροδόξων, Παπικῶν, Οὐνιτῶν, Μονοφυσιτῶν, Ἀγγλικανῶν, Προτεσταντῶν, Λουθηροκαλβινοζβίγγλιων, Μορμόνων, Ἐπισκοπελιανῶν, Μεθοδιστῶν, Βαφτιστῶν, Πεντηκοστιανῶν κ.ο.κ.· ἀς πάψουμε ἐπί τέλους το ἀκάτασχετον «θεολογικόν» φλυαρίζειν και ἄς πορευθῶμεν κατ΄ εὐθίαν προς το ποθοῦμενον για να γίνουμεν (!) «ὅλοι ἕνα», χωρίς τον Ἕνα και Τριαδικόν Θεόν! Το ζήτημα εἶναι τι εἶδους «ΕΝΑ» θέλουμεν να γίνουμεν; ΕΝΑ συν Θεανθρώπῳ Χριστῷ, ἤ, ΕΝΑ σύν διαβολάνθρωπῳ Ἀντιχρίστῳ; Ἄς πορευθοῦμεν, μη διαστάζουμε ἄλλον κ. Σαλάχα μου προς τά πύρινα ἔγκατα τῆς «Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας» τῶν Σλαβόφιλων Ἀφανασιακῶν και Ζηζιουλέφσκυ. Τόσα πολλά χρόνια ἐπίσημων Διαλόγων, ἄλλους τόσους αἱῶνες ἀνεπίσημους ἤ και ἐπίσημους διαλόγους μεμονομένων προσωπικοτήτων, ἐάν δεν καταλλήξωσιν, προς την «Θεία Εὐχαριστία» και το «Κοινό Ἱερόν Ποτήριον» και δή ἄμεσα, πῶς θα (δια)φανεῖ καθάρια ἡ περιρρέουσα ῥομαντική και ἀγαπουλίστικη («σκοτεινή») ἀτμόσφαιρα ὡς λογικήν συνέπειαν μετά τάς Συνοδικάς –ἐν Κολυμπάριῳ- Διακηρύξεις της;⁶

Θα πρέπει κύριε Σαλάχα μας, συναφῶς με την (προ)λεγόμενη «Ὑβριδική Ἐκκλησιολογία» να ἀνακληθοῦν ἄμεσα και ἅπαντα τά μη ἐπουσιώδη ζητήματα (Πρωτεῖον, Συνοδικότητα, Ἐκκλησιολογία, Φιλιόκβε, Πρωτοκαθεδρίες, Πρεσβεία Τιμῆς, κ.ο.κ.) και να μπεῖ στην τελική εὐθεία και το περιπόθητον στάδιον, δηλ. στο ζουμί τῶν Διαλόγων, για το πῶς θα ἐπέλθει ΠΡΑΚΤΙΚΩΣ (και ὄχι θεωρητικῶς) ἡ νεοεποχήτικη και πολυδιαφημιζόμενη Θεοσοφική Ἑνότητα ἁπάντων τῶν κεχωρισμένων Χριστιανῶν. Σύμφωνα με τά Δόγματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Θεοσοφισμοῦ και Μασσωνισμοῦ (πού λατρεύουν για θεόν τους τον Μέγα Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος, τόν ἀρχάγγελο Διάβολον) μία θα πρέπει να εἶναι ἡ σημαίνουσα ἐπίπτωσις περί τῶν τόσων ἀκατάπαυστων ἀγώνων ἀμφότερων τῶν μερῶν: ἡ Διομολογιακή (συν)Ἕνωσις πάντων τῶν Χριστιανῶν, ἀθρήσκων, ἀθέων, ἀγνωστικιστῶν, και ἑτεροθρήσκων κάτω ἀπό την Πολιτικοθρησκευτική ἐξουσία τοῦ «ἁγίου Πατερούλη» τῆς πόλεως τοῦ Βατικανοῦ μέσα στο πλαίσιον τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν τοῦ ΜΑτεριαλισμοῦ (Π.Σ.Ε.Ε.ΜΑ.). Πιο ἁπλούστερα θέλουμε να ποῦμε, ὅτι θα πρέπει να μεταβληθοῦν ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι (εἶναι και Ἀνθρωπιστικόν το ζήτημα σύν τοῖς ἄλλοις) «κατ΄εἰκόνα και καθ΄ ὁμοίωση» τοῦ ἐθνοκτότου και γενοκτόνου Οὐνιτισμοῦ. Λόγου χάριν τον ἑλληνόφωνο Οὐνιτισμόν ἐν Ἑλλάδι, ἐκπροσωπεῖ, ὁ ὑπό τοῦ ὑποφαινομένου εἰς τά περί τῶν γραπτῶν του κρινόμενος, κ. Δ.Σ. Ὅσοι ὁπαδοί του τον ἀκολουθοῦν ἄκριτα, εἶναι πανἄξιοι πολλῶν δακρύων, μιᾶς και  θεολογικά και γενικά τώρα ὁμιλοῦμε, ὁ βεβλαμένος και θεοστυγής Άρχιτυφλός, ὀδηγεῖ στα θεοσκότεινα μονοπάτεια μυριᾶδες θεπάλαβους τυφλούς. Ἐπόμενες ἐπιπτώσεις (ἐξ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως) ἄν ἀκολουθηθοῦν, κατά γράμμα και κατά πνεῦμα, τά Συγκρητιστικά ἀποφασισθέντα τῆς Κρήτης, θα εἶναι, καθῶς προφητεύει εὔλογα ὁ Μέγας Δογματολόγος και Σέρβος Πατήρ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἅγιος Γέρων Ἰουστῖνος Πόποβιτς: νέα Σχίσματα και Αἱρέσεις και ἐπιπρόσθετες διχοστασίες πού διαολοσπέρνωνται ὑπό τῶν «ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν ὥστε να ξεθεμελιώσουν και διαμελίσουν το Χριστώνυμον πλήρωμα ἀπό την Μία Ἁγία και Καθολική (ὄχι την λεγάμενη Ῥωμαιοκαθολική) Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Προφητῶν-Ἀποστόλων και ἁγίων Πατέρων.

Γ΄. Σύμφωνα με μίαν ἄλλην ἄποψη τοῦ οὐνίτου κ. Δ.Σ. ἡ «σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου δεν ἀνεγνώρισεν την «οὐσιαστική ἔννοια και φύση» τῆς παπίζουσας «Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Τοῦτο συνεπῶς σημαίνει, ὅτι οἱ «Συνοδικοί» τῆς Κρήτης, «μᾶλλον» δεν ἀναγνωρίζουν ὀντολογικῶς και μυστηριακῶς κάποιαν «Ἐκκλησιολογικήν Ὑπόστασην» στην θρησκεύουσα Κοινότητα και Παρασυναγωγή τοῦ Πάπα. Δηλαδή με ἁπλᾶ λόγια και πάλιν, ἡ Ληστρική Σύνοδος «ἡμιαναγνώρισεν» -ἐν μέρει- τον Παπισμόν, τον Λουθηροκαλβινισμόν, Μονοφυσιτισμόν, Ἀγγλικανισμόν κ.ο.κ. ἐξάπαντος ὡς χωροχρονικήν ἱστορικήν ὀντότητα (και ὄχι ὥς τήν πλήρην ὀ[Ω]ντολ[Λ]ογικήν Ἐκκλησίαν πού ἀντιπροσωπεύεται ἀπό τήν Μία και Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία). Κατά την προσωπικήν ἄποψίν μας, πρόκειται διά ἀνόνητα λογοπαίγνια, ὅπως λ.χ.  δεν εἶναι Ἰωάννης ἤ Γιάννης, ἀλλά Γιάνης και Γιαννάκης! Ἔχει δίκαιον ὁ ἀξιότιμος Καθηγητής Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου κ. Κυριακός Κυριαζόπουλος καθῶς και ἡ ῥωμαλέα Σύναξη Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν και Λαϊκῶν, ὅτι πρόκειται διά σοφιστικά και ἀκατανόητα σαρδᾶμ για ἀφελεῖς. Ἐάν ὄμως ὁ πιο πάνω συλλογισμός τοῦ Οὐνίτου κ. Δ.Σ. εὐσταθεῖ ἀπόλυτα, τότε ἀπό την ἄλλη προκύπτει το πλέον ἀμείλικτον ἐρώτημα προς το αὐτοχειροτόνητον «Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας» (Κέντρον τῆς Ἐκκλησίας νόμιζα ἀπό παιδιόθεν, ὅτι εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μας εἰς την Θεία Κοινωνία, μόλις μεγάλωσα ὅμως μᾶς τά ἀλλάξανε;) το νεοΦανάριον: Για ποῖον λόγον διεξάγωνται ἀκόμη, οἱ Διμερεῖς Θεολογικοί Διάλογοι μετά τῶν Παπιστῶν, μιᾶς και δεν ἀνεγνωρίσθην και οὔτε ἀναγνωρίζεται (καθῶς θεωροῦν μερικοί) ὁλοσχερῶς ἡ βατικανοποίητη «ἐνυπόστατη Ἐκκλησιολογία» και ἐκκλησιαστικότητα αὐτῶν; Γίνονται διάλογοι για χάριν τῶν διαλόγων; Ἤ για χάριν τῆς εὐρέσεως τῆς ἀντικειμενικῆς θεολογικῆς ἀλήθειας τῶν ὑπό διάλεξη πολυθεμάτων; Ἡ ὀρθόδοξη ἀντιπροσωπεία, ψάχνει, ἤ μᾶλλον, ἔχει το δικαίωμα να ψάχνει και να διερευνεῖ, την ἀλήθεια; Και ποῖαν ἀκριβῶς ἀλήθεια ψάχνει ἤ καί διαπραγματεύεται στα ἐν λόγῳ Συνέδρια τοῦ Διαλόγου; Ἄς μη κάμουμε λόγον διά την θεανθρώπινη Ὑποστατική Ἀλήθεια, διότι πόρρῳ ἀπέχουμεν ἐξ Αὐτῆς με τοῦτα τά δραματικά ὑπάνθρωπα καμώματά μας.⁷

Ἄν ἐν τέλει ἔχει και κάποιον δίκαιον, ὁ μισιονάριος Σαλάχας, τότε 40 χρόνια ἐπίσημων Διαλόγων (μᾶλλον κατ΄ἀκρίβειαν ὁ διάλογος Ὀρθοδόξων μετά τῶν Φραγκολατίνων, διαρκεῖ λ.χ. και κρατεῖ ἀπό το 879 μ.Χ. και πιο πίσω ἀκόμη, δηλ.  ἀπό τον τελεσίδικον οἰκουμενικόν ἀφορισμόν και ἀναθεματισμόν των καινοτομίων και κακοδοξιῶν τους διά τῆς Ἁγίας Η΄ Μεγάλης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅλα τά ὑπόλοιπα εἶναι φαιδρότητες ἐκ τοῦ Πονηροῦ), ἀπέβησαν παντελῶς ἄκαρποι, ἄχρηστοι και ἄ-Χριστοι (μη πῶ κάτι χειρώτερον), κυρίως ἐπί ματαίῳ μιᾶς και οἱ νέοὈρθόδοξοι Φαναριῶτες «δεν ἔχωσιν τά κότσια» (κατά το κοινός λαϊκιστί λεγόμενον)  να παραδεχθοῦν με στεντόρειᾳ τῇ φωνῇ την «ἐνυπάρχουσα Ἐκκλησιολογία» τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν σφετεριστῶν, με ἀποτέλεσμα να διαλέγονται μαζί τους, διά το θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις, μιᾶς και ἐν «Πανορθόδοξῳ Συνῲδι» ἦδη τους (ψευδο)ἡμιαναγνώρισαν, γιά να το ὁμιλοῦμεν ἐπ΄ἀκριβῶς.

Ἡ ἐξ Ὀρθοδόξων, ψευδο-ἀναγνώριση ἤ ἡμιαναγνώριση, κάποιου/ων θρησκευτικοῦ/ῶν Ὀργανισμοῦ/ῶν ὡς Ὁμότιμη/ες Ἐκκλησίαν/ές, ἐρείδεται, κατά την ταπεινή ἄποψιν τοῦ ὑπογράφωντος, στην Ἰησουΐτικην και Οὐνιτικήν μεθοδολογικήν Ἀρχήν τοῦ Reservatio Mentallis (= «ἡ ἐν νῷ ἐπιφύλαξις», δηλ. ἡ διανοητική ἐπιφύλαξη και ἡ ἄκριτη, ὀρθολογιστική τυρρανία, εἰς βάρος τῆς φωνασκοῦσης Συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἄν καλῶς το ἑρμηνεύομεν). Ἔχουμεν ἀνάμεσά μας, πέραν τῶν φανερῶν λυκοποιμένων-λυκειδέων (π.χ. Σαλάχας και συν αὐτῷ), και «ὀρθοδόξους» ἰησουΐτες, λυκανθρώπους  (θεος)Ὀφῖτες, διαβολανθρώπους, τά λεγόμενα και ἐχιδνόπουλα-λυκόπουλα (με ὅλες τις ἐννοιολογικές συναρτήσεις).

Ἐάν ὅμως κ. Σαλάχα, ἀπό μίαν ἄλλη ὀπτικήν γωνία, ἡ νύν Φραγκολατινική «Καθολική Ἐκκλησία» ταῆς Νεωτέρας Ῥώμης, ὁμολογοῦσε τήν ἀκαινοτόμητον πίστην τῶν Ὀρθοδόξων και Ἁγίων Παπῶν τῆς Πρεσβυτέρας Ῥώμης (π.χ. ἁγίων Παπῶν ὅπως: Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου, Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, Βενεδίκτου, Λιβερίου, Ἀγάθωνος, Ἀγαπητοῦ, Ἀλεξανδρίωνος, Ἀλεξάνδρου, Κελεστίνου, Κλήμεως, Μαρτίνου κ.ο.κ.) ὅπως ἐπροκαθορίστηκε τελεσίδικα και ἁγιοπνευματικῶς στο Σύμβολον ταῆς Πίστεως, δεν θα ἐτολμοῦσαν οἱ πρόγονοι τοῦ πάπα Φραγκίσκου και τέως Βενεδίκτου (Φραγκολατίνοι) να ἐπρόσθεταν το θεοκατάρατον, πνευματομάχον, ἡμισαβέλλιον και πολύαρχον Φιλιόκβε, τοῦτον το μισαρόν και ἀσεβές δόγμα τοῦ βρωμεροῦ πολιτικοθρησκευτικοῦ Φραγκισμοῦ των.

Διά να μη μακρυγορῶ και κουράζω τους φιλόπονους ἀναγνώστες μου, να ἀναφέρω κοντολογίς: ὅτι ἡ νῦν ἑτερόδοξη Ἐκκλησία τοῦ πάπα Φραγκίσκου δεν διαθέτει ἀκραιφνῶς, το ὁμοούσιον και ταυτόσημον φρόνημα, ὅπως τῶν προαναφερομένων ὀρθοδόξων Λατίνων και Ἁγίων Παπῶν τῆς Πρεσβυτέρας Ῥώμης. Συνεπῶς πιό ἐξειδικευμένα διά σύνθετους χαρακτῆρες και σύμφωνα και με τις Ἁγιολογικές Λατινικές προϋποθέσεις στά τῶν ὁρθοδόξων παπῶν καί τῆς ὀρθοδόξου παπωσύνης, ἡ θεανθρώπινη Ἐκκλησία και πολύτιμη Νύμφη τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, δέν ὑφίστατο «ἐν αὐτῇ» (=τῇ Νεωτέρᾳ Βατικάνειᾳ Ῥώμῃ) πλήρως ἤ και ἀποκλειστικῶς (οὔτε κἄν νανοχιλιοστά ἤ ἔστω δράμια ἴχνεων), καθότι ἡ αὐτοσυνειδησία τῶν κακοφρόνων Φιλιοκβιστῶν παπῶν τῆς Ῥώμης, δεν ταυτίζεται ἀκριβῶς, με ἐκείνη τῶν καλοδόξων και μη Φιλιοκβιστῶν και ἁγίων Παπῶν τῆς Ῥώμης. Δηλαδή, πιο ἁπλᾶ, πέραν τῆς ἀλλοιωμένης «Φραγκολατινικῆς Ἐκκλησιολογίας» (Βατικάνειος ἐκκλησιολογία), ἐνυπάρχει και ὑφίστατο σημαντική ἀλλοίωση στα τῆς παπικῆς και οὐνιτικῆς, ἐξάπαντος ἰησουΐτικης Ἁγιολογίας (π.χ.  Ἄνσελμος Καντερβουρίας, Θωμᾶς Ἀκυνάτης, Καρδινάλιος Χουνίπερο Σέρα,  Καρδινάλιος Στέπινατς, Πάπας Ἰωάννης Παῦλος, Μητέρα Τερέζα κ.ο.κ.).

Ὁ ἁπλός ἀναγνώστης μας, ἀς γνωρίζει συνοπτικά και μόνον, ὅτι ὑπάρχει μεγίστη διάκριση και διαφορά: μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων ἁγίων Παπῶν με ἐκείνων τῶν δυσεβῶν και ἀχρείων παπῶν Φιλιοκβιστῶν… ἵσως, μόνον ἔτσι να ὑποψιασθεῖτε καλύτερον τά πράγματα. Ὁ δε παπικόφρων Φιλιοκβιστής Σαλάχας και ὁ κάθε οὐνίτης τῆς σειρᾶς, ὑπηρετεῖ δουλικά, την φραγκοπαπική και βατικάνεια «Φιλιοκβιστική Ἐκκλησιολογία» και Ἁγιολογία τῶν δευτέρων.

Δ΄. Ἀς ἐστιάσουμε τώρα και σε κάτι ἄλλον: ἡ ἀπορία μας παρά ταῦτα ἐπισημαίνει στο κατά πῶς ὁρίζεται και ἐννοεῖται, ὑπό τοῦ κάθε Σαλάχα, το φρασίδιον του «ἀντικειμεντικότερη ἀποσαφήνιση» τῆς διδασκαλίας τῶν «Καθολικῶν»; Ὑφίστατο συγκεκριμένη ἀπαρασάλευτη σταθερά, ἐρμηνευτική μεθοδολογία, ἀρχή, πρακτική και θεωρητική ἐπιστημολογία στο κατά πῶς δύνανται να ἑρμηνεύονται τά σωρηδόν Βατικάνεια Κείμενα ὥστε να ἐξάγεται ἕνα ἄριστον και λίαν καλῶς ἐρμηνευτικόν ἐπιστημονικόν συμπέρασμα; Τά ἐπίσημα συγκρητιστικά και διφορούμενα Κείμενα ταῆς Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διμεροῦς Διαλόγου, εἶναι δυνατόν ἤ ἐφικτόν ὅπως ἐνταχθοῦν στην «ἀντικειμενικότερη ἀποσαφήνιση» τῆς «ἀνάμεικτης Ἐκκλησιολογίας» ἤ και ἄλλως πως ἐπί τῆς «Ἐκκλησιολογικῆς ἀναμείξεως» τῶν δύο «Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν»;

Κατά την ταπεινή ἄποψίν μας, περί τῆς συγκεκριμένη «διαλεκτικῆς μεθοδολογίας» ἐπί τῶν Διαχριστιανικῶν Διαλόγων: καθίσταται ὡς λαμπρόν ἤ μᾶλλον μνημειῶδες ἀπτόν δείγμα… θεοπάλαβης ἀποτυχίας! Για ποῖον λόγο; Μά για τον ἁπλούστερον λόγον, ὅτι ὑπάρχει ὑπερεστιασμός «εἰς τά ἑνούντα» και κοινά στοιχεία παραθεωρώντας, ἀποσιωπώντας, ἐξάπαντος ἐξαπατώντας και ΜΗ ἐπιλύωντας ῥιζηδόν, τά τῶν θεολογικῶν διαφορῶν πού ὑπήρχαν ὑπάρχουν και θα ὑπάρχουν, ἄχρι τῆς συντελείας, ἀναφανδόν. Πέραν τοῦτων ἀποδεικνύεται, ἡ πανούργα στάσις, ἐξ ὅλων σχεδόν τῶν πρωταγωνιστῶν στούς διαλόγους, ὑπό τῆς ἀναντίρρητης και παντελοῦς ἀπουσίας, λεπτομεροῦς πληροφορήσεως ἤ ἐνημερώσεως, περί τῶν πολυεπίπεδων ἐξελίξεων παντῶς ἐπισήμου και μη θεολογικοῦ διαλόγου. Αὐτή ἡ ἀνυπέρβλητη και μάλλον σκόπιμη ἀδυναμία (;), παρατηρείται, σε ὅλα τά ἐπίπεδα ταῆς Ἐκκλησιαστικῆς και Χαρισματικῆς Ἱεραρχίας. Δηλαδή ἀδελφοί και πατέρες, θεωροῦμεν, ὅτι ὑποτιμάται τραγικῶς, το ἐνεργόν πλήρωμα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀπαξιώνεται μάλλον δολερῶς το Βασίλειον ἱεράτευμα, καθότι ὑπερισχύει πλανερᾶ ἐξουσιαστικῶς και παράνομα μία αἱρετίζουσα και μη θεοπρόβλητη πατριαρχική παρασυναγωγή ἤ ἀρχηγεσία τοῦ ἀρχεκάκου Ἐχθροῦ.⁸

Ε΄. Το ἐπόμενο καί Σαλάχειον φρασίδιον «ἀρχαίας ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας» θεωροῦμε: ὅτι ὡς γνώμονας και κριτήριον Διαλόγου (ἐξ ἱστορικῆς μόνο ἄποψης) εἶναι παντελῶς ἄτοπον. Τοῦτο ἔχει ἀποδειχθεῖ πρό πολλοῦ στην περίφημον ἱστορική μελέτη τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰ. Ῥωμανίδη (Ῥωμῃοσύνη-Ῥωμανία-Ῥούμελη). Ὅπως ἐπίσης εἶναι ἄστοχον και ἐκ θεολογικῆς ἄποψις, διότι ἀφήνει το «θεολογικόν» ὑπονοούμενον: ὅτι ἡ μη ἀρχαία Μία Ἁγία Καθολική Ἐκκλησία εἶναι τραγικά ἀλλοιώτικη, διαιρεμένη και ξεσχισμένη, πράγμα παντελῶς ἀκατανόητον, θεολογικά.

Ἡ Ἱερά Παράδοση εἶναι ξεκάθαρη: Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Βασιλέως τῆς Δόξης καθῶς πλέον και τοῦ Οὐράνιου Παράκλητου, ἦταν εἶναι και παραμένει δεδοξασμένη και ἀδιαίρετη εἰς τους αἰῶνας. Διαχρονικῶς ἐσαεῖ, κατά βάθος, ὀριζόντια και κάθετα, ἀλλά ἐν τόπῳ και χρόνῳ αἰωνίος. Δηλαδή, δεν ὑπήρξε, οὔτε ὑπάρχει κάποιο νανοχιλιαστόν τοῦ δευτερολέπτου, πού να ἐσχίσθην και να ἐδιηρέθην, ὀντολογικῶς. Ἄρα, συνεπῶς, ἡ θεμελιακή προϋπόθεση («τῆς διαιρεμένης ἤ και διευρημένης Ἐκκλησίας») τῶν Διμερῶν Διαλόγων εἶναι: ἀνευλαβής βεβλαμένη, ἀνεφάρμοστη, ἀνεπιτυχής, ἀνεπρόκοπη, ἀνεξιστόρητη, ἀνεδαφική, ἀνεκδιήγητη, ἀνέλπιδη, ἀναιδής, ἔωλη και σφόδρα ἀναιμική, ἀσχέτως τοῦ ὅποιου βαθμοῦ πού την ὑποστηρίζουν ὁρθόδοξοι και ἑτερόδοξοι.

Στ΄. Εἶναι μεγίστη ἀφέλεια, πανουργία (ΝΑΙ πανουργία!), ψευδολογία και ἀνόητα φρουροῦ φληναφήματα ἀπό μέρους τῶν παπόδουλων ψευδοποιμένων Οὐνιτῶν: ὅτι δῆθεν κατά την διεξαγωγή τοῦ Διμερούς Διαλόγου δεν ἐχώρησαν «δογματικοί συμβιβασμοί και ὑποχωρήσεις»…! Ἀπό το Φρέϊζινγκ, Βιέννη, Μπαλαμάντ και ἐντεύθεν να μελετήσουμε τά Κοινά συνυπογραφθέντα Κείμενα «θα κλάψει ἡ μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα»…! Τά Κοινά ἀνακοινωθέντα πού γράφωνται και (συν)ὑπογράφωνται ἀπό κοινοῦ τῆς Μεικτής Ἐπιτροπῆς τί μέρος τοῦ λόγου εἶναι; Οἰκουμενιστικός χαρτοπόλεμος ἐπί ἀμβλύνσεως τῶν πνευματικῶν αἰσθητηρίων τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν; Με τά κοιλιόπνευστα και δαιμονικά διανοήματά σας πάτε να ἀλλοιώσετε και να σβύσετε τό Πυρίμορφον καί ἅγιον Πνεῦμα; Τά «μεικτά» ἀποφασισθέντα δεν εἶναι καρπός τῆς «Μεικτῆς Ἐκκλησιολογίας» τῶν  ὅπου γῆς Συγκρητιστῶν;

Ζ΄. Ἀπό την ἄλλη ὅμως, ὁ κ. Δ.Σ. ἔχει και ἕνα ἀπόλυτον δίκαιον, ὅπου σημειώνει: οἱ ἀποφάσεις τῶν Κολυμπαριστῶν «ἐδραιώνουν» τον Οἰκουμενιστικόν Διάλογον. Τί να σημαίνει τοῦτο; Σημαίνει ἐπ΄ ἀκριβῶς, ἀυτό πού οἱ διάφοροι «φανατικοί, φονταμενταλιστές, γραφικοί, ἐθνοφυλετιστές, ἐθνικιστές, ζηλωτές, σχισματικοί, ἱεροεξεταστές, ἀντισημῖτες, μαγγισοκτόνοι, κ.ο.κ.» προείδοποιοῦσαν σε ὅλους τους τόνους και ἤχους τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς. Θεσμική ἐπικύρωση διά «Πανορθοδόξου» και «Συνοδικῆς» ἀποφάσεως περί τῶν δῆθεν «ἀδιάλειπτων Διαλόγων» με το Π.Σ.Ε.Ε.ΜΑ. (Παγκόσμιο Συμβούλιον Ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν τῶν Μαστροχαλαστῶν) και προφανῶς ἔμμεση ἀκύρωση τῆς Καινῆς Διαθήκης και Ἐρμηνευτικῆς Πατερικῆς Γραμματείας πού θέτει ἀναντίρρητα ἀρκετά Εὐαγγελικά και Πατερικά ὅρια και προϋποθέσεις στις θεολογικές συζητήσεις και διαλόγους τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μετά τῶν αἱρετικῶν, ἑτεροθρήσκων καί ψευδο-χριστιανῶν. Κοντολογίς ἐπισημαίνουμε, ὅτι τόσον ἡ «Ῥωμαιοκαθολική Ἐκκλησία», ἡ θρησκεία τοῦ Παπισμοῦ, ὅσον και ἡ «ὀρθόδοξη» θρησκεία τοῦ αἱρετίζωντος πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου, ΔΕΝ συνδιαλέγονται ἐν ἀληθεύουσᾳ ἀγάπῃ ἤ και ἀγαπώσᾳ ἀληθείᾳ, ἀπόδειξις ὁ ἀλυσιτελής και στεῖρος ἀγαπισμός και καθυστερημένος συναισθηματισμός τῶν πολυποίκιλων οἰκουμενιστικῶν ἐνεργειῶν, ἀμφοτέρων. Ἄν κάπου ταυτίζονται ἀμφότερες οἱ πλευρές, εἶναι στο σατανικό Δόγμα τοῦ Ἀγαπισμοῦ, στην «θεολογία τῆς ἀγάπης».

Ἡ συνὉδική αὐτοἈλήθεια δεν ἐμπαίζεται ἀπό μισοπόνηρες και μορμολύκειες «Μεμοιχευμένες Ἐκκλησιολογίες»! Ἡ «Ἐκκλησιολογία τῆς Μοιχαλῖδος» εἶναι ἀδιέξοδη, ἄν και πολυέξοδη, ἐν μέσῳ ἀνθρωπιστικῆς και πνευματικῆς φτώχειας καθῶς και  κοινωνικο-οἰκογενειακῆς πολυποίκιλης δυστηχίας…

… Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Δεῖτε το ἐπίσης ΕΔΩ  και ΕΔΩ σέ PDF σέ GOOGLE DRIVE & DOCS.

 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», ΝΑΥΑΓΙΑ ΝΑΥΑΓΙΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΔΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟΝ

 

 

ΠΗΓΗ

• Δεῖτε ἐπίσης ΕΔΩ καί ΕΔΩ ὁλοκληρωμένο τό ἀρχέτυπο κείμενό μας δημοσιευμένον ἀπό τό Ἱστολόγιον «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ».
• Μπορεῖτε ἐπίσης νά τό δεῖτε (σε PDF) καί νά τό κατεβάσετε ἀπό ΕΔΩ στο Google-Drive.

 

ΕΚΤΕΝΕΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΝ «ΝΕΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΣΜΟ» ΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ κ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΝΗΣ, ΕΚΤΕΝΕΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΝ «ΝΕΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΣΜΟ» ΤΟΥ ΧΩΡΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ κ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ

Κατ΄ ἀρχᾶς νά ἀναφέρομεν ὅτι εἶμεθα πάρα πολύ στεναχωρημένοι καί σκανδαλισμένοι πού ὁ μέγας «Ἀντιαιρετικός» Χωρεπίσκοπος Καρπασίας ἐκλεκτός κύριος Χριστοφόρος Τσιάκκας, μέ πνευματικές καταβολές ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τροοδιτίσσης, ἔχει ὑπογράψει δυστυχῶς, ἐκείνο τό αἱρετίζων καί προβληματικό κείμενο ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ἑνῷ μόλις τώρα ὁ ταλαίπωρος ἐπίσκοπος τῆς κατεχόμενης Καρπασίας μας, ἀνέλαβε ἐργολαβικῶς, ὡς σάν advocatus diaboli, ὅπως μᾶς τό (παρ)ἐρμηνεύσει (;) σύμφωνα μέ τίς ἰδικές του ὑποκειμενικές «ὀρθόδοξες» προϋποθέσεις. Ἐξάπαντος ὡς τά ἐλάχιστα καί τελευταία μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου εἴμεθα φοβερά ἀγανακτησμένοι ἀλλά καί βαθιά προβληματισμένοι διά τήν νεο-ἐκκλησιολογική (=Βατικάνεια) θεσμοθέτησιν διά τῆς ὑπογραφῆς τῶν ὅποιων Μητροπολιτῶν καί Χωρεπισκόπων τῆς νήσου Κύπρου μας.

Τό παράδοξον τῆς ἐν Κύπρῳ ὑπόθεσις, θά ἦτο λ.χ. ὁ ἀξιότιμος Χωρεπίσκοπος Νεαπόλεως κύριος Πορφύριος, νά μή ὑπέγραφε, καθῶς ἔπραξε τά ἀντίθετα ὁ περίφημος Γέροντάς του καί Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λεμεσοῦ κύριος Ἀθανάσιος. Τέτοιον Ἐκκλησιολογικό διχασμό μόνο οἱ Νεοβατοπεδινοί [ὄχι ὅλοι, ὑφίσταντο καί λαμπρές ἐξαιρέσεις] τόν καλλιεργῶσιν. Τί πάει νά πεῖ «ὅτι τό ὑπέγραψεν», ἀλλά «μέ κάποιαν ἐπιφύλαξιν»; Μπορεῖ νά μᾶς κάνει τήν τιμή καί νά μᾶς καταγράψει, ἕνα θεολογικόν ὑπόμνημα, ἁπλό καί ἐπεξηγηματικό, διά τήν ἀμφιλεγόμενη αἱρετίζουσα στάσιν του; Ἥ μήπως δέν δίδει εὐλογία ὁ Λεμεσοῦ; Ποῦ ἀκριβῶς δηλαδή διαφωνεῖ εἰς τό ὁμολογιακό κείμενο τοῦ Γέροντά του καί Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Λεμεσοῦ; Δέν πρέπει νά μάθει τό πλήρωμα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας; Ὑπέγραψεν ὁ εὐγενής θεοφιλέστατος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος τήν ἐκκλησιοποιήσιν (!) τῶν ἑτεροδόξων καί αἱρετικῶν, ἀλλά κρατάει καί κάποιαν ἐπιφύλαξιν! Τί εἴδους ἐπιφύλαξη εἶναι τοῦτη; Σέ ποῖον ἀκριβῶς σημεῖον ὑφίστατο ἡ ἐπιφύλαξις; Γιατί δέν μᾶς ἀποσαφηνίζει, μέ πάσα διαφάνεια περί τῆς ἐπισκοπικῆς (;) ἐνέργειάς του, πού ἔρχεται σέ ἄκραν ἀντίφασιν, συγκριτικῶς ὁμιλοῦντες, μέ ἐκείνην τοῦ Λεμεσοῦ; Δόξᾶ τῷ Θεῷ ὅμως πού τέτοια, τρισάθλια καί γυναικουλίστικα καμώματα, δέν τά ἐνήργησεν ὁ Λέων Ὁμολογητής καί ἀνδρείος Ἐπίσκοπος Ἐφέσου, ὁ Μέγας Ἅγιος Μάρκος, ὁ τῷ ὅντι Εὐγενικός καθῶς καί ἄλλοι σωρηδόν ρωμαλέοι μικροί καί μεγάλοι Ἅγιοι Ὁμολογητές τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὑπέγραψεν ὁ κύριος Πορφύριος, ὅτι ἡ ἀλήθεια δύναται, νά ὑπανδρεύθει μέ τό ψεύδος, ἱερούργησεν διά τῆς ποιμαντικῆς ὑπογραφῆς του εἰς τό μυστήριον τῆς πανμοιχιανικῆς ἀνομίας, ἀλλά ἔχει ἐξ ὅσων διαδίδωσιν τινές κάποιες ἐπιφυλάξεις (sic) διά τό κείμενο καί διά τῆς μοιχεπιβατικῆς κακόδοξης ἐνέργειάς του; Ὁ Θεός νά μᾶς ἐλεήσει πιόν! Καί ὅλο αὐτό τό καταγράφομεν ὡς ὑπενθύμιση μιᾶς καί ὅλοι μας γνωρίζωμεν, ὅτι ὁ θεοφιλέστατος κ. Πορφύριος εἴχεν συγκαλέσει καί συνδιοργανώσει τινά ἀπαράδεκτον Διαθρησκειακόν (=Οἰκουμενιστικόν) Συνέδριον (2008) εἰς τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κύπρου μετά τοῦ Μακαριωτάτου οἰκουμενιστοῦ Ἀρχιεπισκόπου κυρίου Χρυσοστόμου τοῦ Β΄ ὅπου καί ἐνεργήθησαν καί ἀντικανονικές Συμπροσευχές μετά τῶν αἱρετικῶν, σχισμαστικῶν καί ἀλλοδόξων. Ἀλλά βλέπετε, ὅτι ὅπου ἐμφιλοχωρεῖ τέτοια σατανική διγλωσσία καί ἀνίερη πολιτική, σέ Θεολογικά Ζητήματα, τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα βρίσκεται σέ πνευματικό μαρασμό, λογική κατάπτωσις καί ψυχολογική σύγχυση. Πολλῶ δέ μᾶλλον, ἐπικραττεῖ μία ὀμιχλῶδες καί παράδοξη σιωπῆ, ὅταν μάλιστα σύν τοῖς ἄλλοις, μέχρι καί ὁ παραδοσιακός Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρυμιθοῦντος ἀγαπητός κύριος Βαρνάβας Σταυροβουνιώτης δέν ἔχει ἀκόμη ἐνημερώσει, γραπτῶς καί ἐκτενῶς, τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς ἐπαρχίας του διά τήν στάσιν του εἰς τήν Ληστρική Σύναξη τοῦ Κολυμπαρίου. Γιατί ᾆράγε;

Νά σᾶς ἐπισημάνω ἐπίσης καί μία προσωπική τραγική εἰρωνία: ὅτι ὅποτε μεταβαίνω εἰς προσκήνυμα εἰς τήν σεβασμία Ἱερά Μονή τῆς Τροοδιτίσσης, ἀγοράζω ἀπό τό βιβλιοπωλεῖον τῆς ἱ. Μονῆς τινά θεολογικά βιβλία τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου. Βλέπετε ἡ ἐν λόγῳ ἐκλεκτή ἱ. μονή τοῦ Τροόδους, προωθεῖ διαχρονικῶς τά πάμπολλα θεολογικά ἐγχειρίδια τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ναυπάκτου. Μᾶλλον ὁ θεοφιλέστατος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος ἀγρόν ἡγόρασεν καί μέ τήν ἀναβάθμισή του σέ κύριον συμβουλάτωρα τοῦ ἀρχιοἰκουμενιστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, ἀπώλεσεν, αἰσθητά, τό Ἐκκλησιολογικόν αἰσθητήριόν του: τρανή ἀπόδειξις, ὅτι ΔΕΝ διεμαρτυρήθην ποσῶς , περί τῆς ἀντικανονικῆς καί ἀντιευαγγελικῆς ὑπογραφῆς, τοῦ μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου μετά τινός Αἱρεσιάρχου Ραββίνου, ὑπέρ τῆς «Ἄρσεως τοῦ Θεοκτόνου» περί τά τοῦ Ἱουδαϊκοῦ λαοῦ. Ἡ ἐν λόγῳ συγκρητιστική καί θεοστυγῆς ἐνέργεια τοῦ Κύπρου, ἔνεργήθην, αὐθαιρέτως καί πραξικοπηματικῶς, ἄνευ τινάς Συνοδικῆς Διαγνώμης καί ὁμοφώνου ἀποφάνσεως τῶν ἐν Κύπρῳ Ἱεραρχῶν. Ὁ «Μέγας Ἀντιαιρετικός» τῆς Καρπασίας ὅμως, οὐδέν ἐλάλησεν. Κατήντησεν λαλίστατος, ἀλλά καί γραφικός, ἐπί 30 χρόνια καί βάλε πού τόν ἐνθυμοῦμε παιδάκι, μόνον, διά τόν Χιλιασμό, Πνευματισμό, Μαγείες, Παραθρησκευτικές ὀργανώσεις κ.ο.κ. Ὅπως οὐδέν λαλεῖ τι περί τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἤ καί περί τῆς Μεταπατερικῆς Αἱρέσεως. Ἀλλ΄ ἐλάλησεν ἐτοῦτη τήν φορά, ὑπέρ τῆς Νέας Βατικάνειου Ἐκκλησιολογίας τῶν «ὀρθοδόξων» Προκαθημένων καί μητροπολιτῶν, πού ἐμπεδώθην εἰς τήν κακοΣύνοδο τοῦ Συγκρητισμοῦ τῆς Κρήτης…!

Νά σᾶς παραθέσομεν ὅμως, κριτικά, καί σέ ἄμεσον ἀντιδιαστολή μετά τῶν ἀριθμημένων γεγγραμένων σημείων του σέ εἰδικόν ἄρθρον, τοῦ ἐπισκόπου Καρπασίας, μέ εἰδικόν τίτλον «Η Εκκλησιολογία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» [Δεῖτε ΕΔΩ]· λάβετε μερικές

τινές προσωπικές σκέψεις, λογισμούς, θέσεις, ἀντιθέσεις καί προβληματισμούς μας :

• Εἰς τό πρῶτον σημεῖον γράφει ὁ θεοφιλέστατος, γενικῶς καί ἀορίστος, περί τινῶν «περισσότερων ἐπικριτῶν» κατά τοῦ αἱρετίζωντος κειμένου, χωρίς νά μπαίνει κἄν στόν κόπο νά κάνει μερική ἀναφορά, ἔστω σέ μερικά πρόσωπα, ἀπό τήν πλειάδα τῶν ἐπικριτῶν τοῦ κειμένου, ἄρα συνεπῶς, τσουβαλιάζει σοφιστικῷ τῷ τρόπῳ, ἀτόπως, καί ἀντιποιμαντικά, ὅλους σχεδόν πού ἐδιατύπωσαν, ἀντιρρητική καί ἀποδεικτική θεολογική, ἄποψιν καί στάσιν, περί τοῦ προβληματικοῦ νεοκκλησιολογικοῦ κειμένου. Ἀν μή τί ἄλλο δέν μᾶς λέγει, σχεδόν τίποτε, ἔστω διά τούς «ἐλάχιστους ἐπικριτές» πού ἐπιχειρηματολογῶσιν εὔστοχα καί ἐκκλησιολογικῶς ἐπάνω καί εἰς τήν οὐσία τοῦ Θεολογικοῦ Ζητήματος τοῦ Βατικάνειου Νεοεκκλησιολογισμοῦ. Ἐπίσης διαπιστῶνω, πιθανόν καί νά λαθεύω, ὅτι ὑποτιμᾶ καί προκαταλαμβάνει τίς σωρηδόν, εὔστοχες ἤ καί ἄστοχες, ἐπικρίσεις τῶν περισσοτέρων, ἤδη μόλις εἰς τό πρῶτον σημείον του, καί σχετικοποιεῖ ἔμμεσα ἐξ ἀρχῆς, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, καί τήν πυρήνα τῆς σημαίνουσας ἐκκλησιολογικῆς συζητήσεως: περί τοῦ ἄν οἱ ἑτερόδοξοι (δηλ. οἱ αἱρετικοί) εἶναι Ἐκκλησία ὥστε ἵνα ἀποκροῦσει, γενικῶς καί ἀποτελεσματικῶς, τήν λελογισμένη κατηγορία ἤ και μομφή τοῦ ἐξωμότη καί ἀλλότριου ἐπισκόπου. Τόν ἔπιασε ὁ πόνος καί τό μαράζι διά τούς χαρακτηρισμούς πού ἐκτοξεύωσιν τά ἀγανακτισμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι ἡ οὐσία τῆς συντεταγμένης διαστροφῆς τῆς Πίστεώς μας;! Μήπως θεοφιλέστατε, τό θεολογικόν συμπέρασμα τῶν πολλῶν ἐπικριτῶν, ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι καί οἱ αἱρετικοί δέν εἶναι Ἐκκλησία, εἶναι αὐθαίρετον καί ἀμάρτυρον εἰς τήν Ἱερά Παράδοξη τῆς Πατερικῆς Θεολογίας; Ὄχι, δέν εἶναι! ᾎρα γιατί λοιδωρεῖτε καί ὑποσκάπτετε, τούς ἐπικριτές τοῦ κειμένου, καί κατ΄ἐπέκτασιν μαζί ἔμμεσα τήν ἐγνωσμένη Ὀρθόδοξη θεολογικο-Δογματική καί Ἐκκλησιολογική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἄν ὑφίστατο (ἐπανα)διαπραγμάτευσις σέ ὑψηλόν ἐπίπεδον διά τό ζήτημα, ἡ Χαρισματική Συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας τό ἔχει λελυμένο ἐδῶ καί αἰῶνες. Ἄρα τό πρόβλημα ἔγκειτο, πιθανόν, εἰς τόν νοσηρό Ἐπισκοπομονισμό καί Κληρικαλισμό πού ἀπαξιώνει τά ὑφίσταμενα Κληρικολαϊκά πρόσωπα-ἄτομα ἐνεργά μέλη τῆς Ἐκκλησίας.
• Καί προτοῦ κἄν προχωρήσομεν εἰς τήν οὐσία τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ Ζητήματος, νά ἐρωτήσομεν ρητορικῶς καί πάλιν τόν θεοφιλέστατον: προτοῦ κἄν συγκληθεῖ ἡ «Πανορθόδοξη Σύνοδος» τῆς Κρήτης, δέν ἐδιεπίστωσεν τινά, διαχρονικόν, ἔλλειμα Συνοδικότητος καθῶς καί σημαίνων ἔλλειμα, Ὀρθοδόξου Αὐτοσυνειδησίας, εἰς τάς κατά Τόπους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας; Αὐτά τά δύο σημαντικώτατα ἐλλείματα πού ἐδιαπιστώθησαν καί ἐπισημάνθησαν, ὑπό τινῶν ἔγκριτων κυρίων Καθηγητῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας [Δεῖτε ΕΔΩ], ἐπικριτῶν τῶν κειμένων, δέν εἶναι ἀπ΄ ἀρχῆς τρανό καί κατ΄ ἐξοχήν, σημαίνων κακόβουλο δείγμα, τῶν ἐσφαλμένων Ἐκκλησιολογικῶν καί Συνοδικῶν προϋποθέσεων τῆς ἤδη συντελεσθῆσας ἱδιόμορφης Νεοεκκλησιολογικῆς Συνόδου; Ψευδολογῶσιν ἤ μήπως ὑπερβάλλωσιν ὅσοι ἐκατήγγελαν, ἐμπόνως καί ἐντόνως, διαχρονικῶς, τήν ἐλλειματική Ἐκκλησιολογία καί ἀπουσιάζουσα Συνοδικότητα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας μας; Δηλαδή, θεοφιλέστατε, γιατί ἐστιάζετε, μονόγνωμα καί ἀγκυλωτικά, εἰς τά ἐν λόγῳ Συνοδικά Κείμενα, ἤ καί στούς ἐπικριτές αὐτῶν, δηλαδή τό δένδρον, μᾶλλον καλύτερα, στόν καρπό τοῦ δέντρου, ἀντί εἰς τό ὅλον Ἐκκλησιολογικόν καί Συνοδικόν πλαίσιον πού ἐμπίπτωσιν τά Κείμενα δηλ. τό ὅλο ἱερόν δάσος τοῦ Συνοδικοῦ Πολιτεύματος; Διά νά κάνετε ἴσως, τινά ψυχολογική, ἄρση τῶν συνειδησιακῶν ἐνοχῶν, καί μύχιων προσβληματισμῶν ἐκ τῶν ἐξομοτῶν λυκοποιμένων πού ὑπογράψασιν τά κακόδοξα καί ἀπαράδεκτα κείμενα; Ὁ Ψυχολογισμός καί Κοινωνισμός εἶναι μία ἄλλη σύγχρονος μάστιγα πού ταλαιπωρεῖ Ποιμένες καί λαό τῆς Ἐκκλησίας. Τά Συνοδικά Κείμενα, μίας τῷ ὄντι Πανορθοδόξου Συνόδου, ὑποτίθεται, ὅτι εἶναι ὁ συνοδικός καρπός τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς Ἐκκλησιολογίας καί Αὐτοσυνειδησίας Της καί τά νεοτεχθέντα γεννητούρια τοῦ Συνοδικοῦ μας συστήματος. Ἄρα συνεπῶς, δέν θά ἔπρεπεν, ᾆράγε, νά ἐξετάζωμεν π.χ. τό εἶδος ἤ καί τό γένος τοῦ δέντρου, δηλ. τήν ποικιλία καί τήν ποιότητα τῶν καρποφόρων δέντρων τινός περιβολιοῦ, οὔτος ὥστε νά δυνάμεθα νά (ἀνα)γνωρίζωμεν μέ ἀσφάλεια a priori τί σόϊ καρποί πρόκειται, νά παραχθῶσιν, σέ ποσότητα ἀλλά κυρίως σέ ποιότητα, ἐκ τῶν καρποφόρων δένδρων; Ἐκτός κι ἄν δέν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ ποιότης τοῦ καρποῦ καί τήν θυσιάζωμεν εἰς τόν βωμόν τῆς ποσότητος καί αἰσχροκέρδιας. Ἐξάπαντος ἀγαπητέ θεοφιλέστατε κ. Χριστοφόρε μας: ἄν λόγου χάρι σ΄ ἕνα χωράφι, φυτευτῶσιν ἄκαρπα δενδρίλια, δέν θά ἦτο πραγματικά, ἄπειρη ἀνοησία, νά ἀναμένωμεν εὔγευστους, χημῶδεις ἤ καί ἄγευστους καρποῦς; Ἡ ὅλη ἐπιχειρηματολογία ἐκ τῶν ὑστέρων, δηλ. «πῶς θά ἐρμηνευθεῖ τό φαινόμενο τῶν ἄκαρπων δενδριλίων» φαντάζει ἀνόνητον, διακαήν πόθον, πρός μετοικεσίαν εἰς τόν ταρτάριον Πλανήτη τῆς Ἀφροδίτης. Μήπως, συγχέωμεν καί ἐστιάζωμεν, εἰς τό φαινομενικόν σύμπτωμα [τῶν προβληματικῶν Κειμένων] ἀντί εἰς τάς βαθυτέρας νοσηρᾶς ρίζας τῆς ἀρχέγονης ἀσθενείας [τῆς κακοδόξου Ἐκκλησιολογίας]; Διά τοῦτο τό ζήτημα δέν μᾶς λέτε τίποτα.
• Εἰς τό δεύτερον σημεῖον, ἀποροῦμεν λογικῶς: ἡ Συνοδική (!) ἀπόδωσις ἐκκλησιαστικώτητος εἰς τίς Ἐτερόδοξες Κοινότητες καί Χριστιανικές Ὁμολογίες, εἶναι δείγμα, ὑπό ποῖας ἀκριβῶς ἀποκαλυπτικῆς ἐμπειρίας καί ὑπό τίνων συγκεκριμένων θεοπνεύστων καί θεοφόρων Πατέρων… εἰς τήν παρωδία τῆς ἐν Κολυμπαρίῳ Συνόδου; Παρ΄ὅλα αὐτά καί δι΄αὐτά ὁ θεοφιλέστατος κρίνει, ἄστοχα, ἀνόμοια τινά πράγματα, σέ τοῦτο τό σημεῖον, μιᾶς καί ἔχει, ὑπερτονισθεῖ καί ἀποσαφηνισθεῖ, ὅτι ἡ Ληστρικώτατη Σύναξις τῶν Προκαθημένων στή Κρήτη, εἶναι Καινοφανής νεωτερισμός παντελῶς [ἀ]διάφορος ἐκ τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἐν τέλει θεοφιλέστατε πρός τά ποῦ συγκλίνετε (ἐπ)ἀκριβῶς δέν ἔχομεν ἀντιληφθεῖ τό ὅλον πνεῦμα σας διά τήν ὀνομασία τῆς (συν)κρητικῆς Συνόδου: Νέα Οἰκουμενική Σύνοδος; Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος; Ἤ μᾶλλον τραγελαφική σύνοδος γιά γοερά κυρίως κλάματα; Εἶναι φανερόν βέβαια, ἀπό τήν ἐκστρατεία προπαγάνδας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, ἅμα μέ τή μόλις πρόσφατην τηλεοπτική μεταΣυνοδική συνέντευξή του εἰς τό ΡΙΚ πού ἐπροσπαθοῦσεν, ματαίως, νά πείσει τούς τηλεθεατές του, ὅτι πρόκειται διά πνευματικῆς (sic) συνεντεύξεως καί δεῖ ὅτι ἡ ἐν Κολυμπαρίῳ Σύνοδος εἶναι καί θά ἐπικρατήσει ὡς μία Νέα Οἰκουμενική Σύνοδος. Τόν τελευταίον λόγο θά τόν πεῖ ἡ ἀλάθητως Συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὑπερβολική αὐτοπεποίθησις διά τά πιό πάνω τοῦ ἔντιμου μακαριωτάτου Κύπρου, δέν μᾶς πείθει, καί τήν ἀμφισβητόμεν ρωμαλέως. Ἐξάπαντος ὡς συμβουλάτωράς του, γίνεται κάπως φανερόν, ὅτι διακατέχεσθε ἀπό ταυτόσημον ἐσφαλμένο ἐκκλησιολογικό φρόνημα, μιᾶς καί ταυτίζετε καί συγκαταλέγετε, ἐμμέσως πλῦν σαφῶς, καί δή ἄτοπα, τήν πρόσφατη θεατρινίστικη ψευδοΣύνοδο, μετά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἄπαγε τῆς βλασφημείας δηλαδή. Ἄν πολυσέβαστέ μου κύριε Χριστοφόρε, δέν ὑφίστατο τινά μέγα καθολικόν Συνοδικόν ἔλλειμα, τεράστιον ἔλλειμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Αὐτοσυνειδησία τῶν Ἐπισκόπων μας, δέν θά ἐχρειάζετο κἄν νά (κατα)σπαταλλεῖτε ματαίως, δυνάμεις, ὅπως ἐρμηνεύσετε τά ἐν λόγῳ Κείμενα, μέ τινά ὀρθόδοξη ἐρμηνευτική, διότι θά ἦτο καθόλα ὀρθόδοξα ἐξ ἀρχῆς. Τά διφορούμενα καί ἀσαφή, Συνοδικά Κείμενα, πού ἐπιδέχονται πολλαπλές ἑρμηνείες, ΔΕΝ τά βαφτίζωμεν ὀρθόδοξα, ἀλλά Ληστρικά. Τά ὀρθόδοξα ἱερά καί Συνοδικά Κείμενα, εἶναι ἁπλά, κατανοητά, καί δή θεόπνευστα, ἄνευ τινός γυναικουλίστικης καί φιλοσοφίζουσας τεχνολογίας. Ἄρα συνεπῶς, ἡ λανθάνουσα γλῶσσα σας τ΄ἀληθῇ λέγει. Τά κακόδοξα κείμενα, θά προσπαθήσετε ασφαλέστατα, ἡ Ληστρική Σύναξις τῶν Προκαθημένων καί Φαριζαίων Ἱεραρχῶν, νά τά ἐρμηνεύσετε κατά τό δοκοῦν, μέ δῆθεν «ὀρθόδοξον» τρόπον, ὥστε νά ἐμπεδωθεῖ ὡς φτηνιάρικος σανός διά τό ἄλογον ποίμνιον. Τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅμως, ἅγιε θεοφιλέστατε, εἶναι Λογικόν καί Θεανθρώπινον, καί ὥς ἐκ τούτου, δέν δύνασθε νά οἰκοδομήσετε Αὐτό, μέ ἔωλα καί σαθρά θεμέλια, ἐκ τινῶν Ληστρικῶν ἀποφάνσεων τινάς ἀποτυχημένης μικροσυνόδου, ἀκριβῆς ἀπομιμήσεως τῶν ἀντιχριστιανικῶν Βατικάνειων φληναφημάτων.
• Εἰς τό τρίτον σημεῖον ἔχουμεν καί ἐκεῖ μερικές ἀντιρρητικές ἐνστάσεις. Γράφετε ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ἐν λόγῳ περιβόητου ληστρικοῦ Κειμένου, ἦτο νά «καθορίσει τίς προϋποθέσεις», ὅπερ καί πάλιν ἀκατανόητον, μιᾶς καί ἐνεργεῖτο ἐκ τῶν ὑστέρων, καθότι καί διανύουμεν εἴδη τινά πολυχρόνιον Διαχριστιανικόν καί Διαθρησκειακόν Διάλογον…! Θέλω νά πῶ, εὐθυτενῶς, καί συγνώμη διά τοῦτο τό σκληρόν καρφί πού μπήγω εἰς τήν συσσωρευμένη ἀντι-συνοδική καί ἀντι-δογματολογική κατεγνωσμένη ἀλογία σας, ὅτι πρῶτα ἀπ΄ ὅλα, ΠΡΟ-ΚΑ-ΘΟ-ΡΙ-ΖΟ-ΝΤΑΙ τά ἔλλογα καί θεολογικά κριτήρια καί οἱ προϋποθέσεις καί ἔπειτα μπαίνωμεν σέ οἰκουμενικόν ἱεραποστολικόν διάλογον, καί ὄχι τό ἀντίθετον. Δέν ἐρχόμεθα a posteriori τῶν ἐν ἐξελίξει ψευδοθεολογικῶν διαλόγων, καί ἁμᾶ τῇ γενικῇ καί εἰδικῇ, σοβαρά ἀποτυχία τούτων, τῶν Οἰκουμενι(στι)κῶν Διμερῶν καί Πολυμερῶν Διαλόγων, νά θεσμοθετήσετε, (καί ὄχι ἁπλῶς νά «καθορίσετε») τούς Ὅρους καί τίς προϋποθέσεις τῶν. Πρόκειται κατα τήν ταπεινή ἄποψίν μας, διά μιᾶς φτηνῆς ἁπλοϊκῆς ἐξαπάτησις, ἐνθεν κακεῖθεν, μιᾶς καί πρόκειται διά Συνοδικῆς καί τελεσίδικου, θεσμοθετήσεως, τινῶν προειλλημένων ὅρων καί κριτηρίων, ὅπως ἐμπεδωθῶσιν καί τσιμεντωθῶσιν, ἀδιάλειπτα οἱ ἀντι-Εὐαγγελικοί διάλογοι τοῦ ψεύδους, ἑνῷ τήν ἴδια στιγμή, ἠχηρές φωνές Ὁμολογητῶν Ἱεραρχῶν, Πρεσβυτέρων, Διακόνων, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν, κραυγάζωσιν, γοερῶς καί ῥωμαλέως, ΚΑΤΑ τῆς ἀντικανονικῆς καί ἀντιπατερικῆς πράξεως τῶν διαολεμένων Διαλόγων. Γιατί ἀπαξιώνετε τέτοιες ἠχηρές φωνές; Οὔτε περί τοῦτο μᾶς ἐνημερώνετε. Μή ξεχνάτε θεοφιλέστατε, ὅτι ἡ Πρωτόπλαστος Εὖα, ἐξηπατήθην, ὑπό τοῦ παμπόνηρου ὄφεως, καί ὄχι ὁ Δίκαιος Ἀδάμ, ἐξ αἰτίας τινός ἀρχέτυπου ἐωσφορικοῦ ἐν Παραδείσῳ Θεολογικοῦ Διαλόγου. Ἄρα λοιπόν, πνευματολογικῶς, τέτοιου εἴδους ψευδο-διάλογοι εἶναι Μετευϊαίον Μεταπατορικόν Ἁμάρτημαν, τό ὀποῖον, ἀρκετοί Νεοεκκλησιολογιστές κληρικοί καί ταγοί μας, προσπαθεῖτε δυστυχῶς, νά τό δικαιολογήσετε καί νά μᾶς τό ἐμβολιάσετε, εἰς πείσμαν μάλιστα, τῆς Θεοπνεύστου Προφητικῆς, Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς Θεολογίας μας. Ὁ Θεολογικός ἤ καί Θρησκειολογικός Διάλογος, μέ ἀμετανόητους Αἱρεσιάρχες, ΔΕΝ ἐπευλογεῖτο ὑπό οὐδεμίας νόρμαλα ἐν Χριστῷ Συνοδικῆς Πράξεως καί βάσεως, καί δή ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, συνεπῶς, εἴς μάτην ἐκοπιάσετε εἰς τήν Κρήτην. Ἄν ὅντως ἐκφραζόταν εἰς τήν Κρήτην, ἡ βαθεῖα Ὀρθόδοξη Αὐτοσυνειδησία, ἅγιε Καρπασίας, δέν θά ἀνεγνωρίζετο κἄν, ὡς Ἐκκλησία, ἡ ἑτεροδοξία. Ἄρα καί πάλιν συνεπῶς, πρόκειται διά βαθιά κατάμαυρα μεσάνυκτα, τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ὅσων ὑπέγραψαν τό κακόδοξον Κείμενο. Διότι ἄν ἦτο ὀρθόδοξη τῷ ὄντι ἡ αὐτοσυνειδησία των, δέν θά ὑφίσταντο ὁμολογιακές ἀντιρρήσεις ὑπό τινῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν καί ὑπό λοιπῶν ἀρκετῶν Ἱεραρχῶν. Τί θέλετε νά μᾶς πεῖτε δηλαδή; Ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιος, ὁ Σεβασμιώτατος Μόρφου κ. Νεόφυτος, ὁ Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ Σεβασμιώτατος Γόρτυνος κ. Ἱερεμίας, ὁ λεοντόκαρδος Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ὁ μελιστάλακτος σεβ. Κυθήρων κ. Σεραφείμ, ὁ ἰσχυρός Γλυφάδος κ. Παύλος καί ὄσοι ἄλλοι δέν πήγαν, ἀλλά καί τόσοι ἄλλου πού δέν ὑπέγραψαν, δέν διαθέτωσιν Ὀρθόδοξην Αὐτοσυνειδησία καί διαθέτετε ἐσεῖς καί τό Νεοκκλησιολογικόν οἰκουμενιστικόν συνάφιν σας; Καί ἀφοῦ οἱ ἑτερόδοξοι θεοφιλ., δέν εἶναι ὁμόδοξοι, καθότι καλῶς μᾶς διευκρινίζετε τοῦτο τό πράγμα, πῶς καί μέ ποῖον ἀκριβῶς τρόπον, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογική Αὐτοσυνειδησία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς κατά βάθως ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, τῆς καθολικῆς ἱστορίας Της δηλ., ἀναγνωρίζει ἐπιπρόσθετα, σήμερον, τήν ἱστορικότητα καί τήν ἱστορική ὀνομασία τῶν Ἑτεροδόξων, ὡς Νέων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν; Ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία δεν δρᾶ εἰς τήν χωροχρονική, ὀρατή καί ἀόρατη, ἰστορία τῆς Οἰκουμένης; Εἰς τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία τῶν θεόπνευστων, Κανονικῶν καί Χαρισματικῶν ὁρίων Της, δύναται νά ἀναγνωρισθεῖ, εκκλησιαστικότης, στούς ἑτεροδόξους (πού δέν εἶναι ἁπλῶς ἑτερόδοξοι καθῶς γράφετε, ἀλλ΄εἶναι κυρίως ἀποκεκομένοι ὑπό τῆς Ἐκκλησίας, αἱρετικοί!), ἔστω καί κατ΄ἐπίφασιν, διά Συνοδικῆς θεσμοθετικῆς πράξεως καί διαγνώμης;
• Πιό ἁπλούστερα δηλ. ἀπορῶ: δύναται ἡ Κυπριακή Δημοκρατία, νά ἀναγνωρίσει θεσμικῶς, διά τῆς Βουλῆς τῶν Ἀντιπροσώπων της, τήν ἱστορική ὀνομασία τοῦ Ψευδοκράτους, δηλ. τοῦ ἀλλόδοξου Κεμαλιστοῦ εἰσβολέα καί ἐθνοκτόνου Ἀττίλα, ὡς τῆς Βόρειας Δημοκρατίας τῆς Κύπρου; Μά ἀφοῦ πρό τῆς εἰσβολῆς ἐζούσαμεν καί ἐδιαβιώναμεν, εἰρηνικά, μαζί μέ τοῦς Λινοβάμβακους (Τουρκοκυπρίους). Γιατί νά μή ἀναγνωρίσομεν τήν, μετά τήν εἰσβολή, ἱστορική ὁνομασία τοῦ ψευδοκράτους των ἀδελφῶν μας Τουρκοκυπρίων πού κατοικῶσιν εἰς τά κατεχόμενα ἐδάφη μας; Πολλῶ μᾶλλον καί ἰδιαιτέρως, ὅταν σωρηδόν ἄλλα ἑτερόδοξα, ὁμόδοξα καί ἀλλόθρησκα ἔθνη δέν ἀναγνωρίζωσιν αὐτήν(;!). Δέν εἶναι κρίμα πού ἡ «Τουρκική Δημοκρατία τῆς Βορείου Κύπρου» βρίσκεται εἰς παγκόσμιον ἀπομόνωση; Εἰς τό παρόμοιον μῆκος κύμματος, μετά τῆς «θεολογικῆς» συλλογιστικῆς σας, σᾶς ἐρωτόμεν: ποιά Ἁγία Οἰκουμενική ἤ καί Τοπική Σύνοδος, ἔχει ἀναγνωρίσει, θεσμικῶς, τινά ἱστορική ὀνομασία, ἱστορικότητα, καί δή ἐκκλησιαστικότητα, στίς αἱρέσεις, στά σχίσματα καί σέ ἑτερόδοξες κοινότητες; Οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅταν ἀπομώνοναν καί ἀπέκοβαν τούς αἱρεσιάρχας καί αἱρετικούς ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, τό ἔκαναν ἀπό μίσος ἤ ἀπό ποιμαντική ἔσχατη ἀγάπη πρός αὐτούς; Ἐμεῖς τότε, διά τί ἀκολουθῶμεν κοιλιόπνευστα ἀποφασισθέντα πού ἐξυπηρετῶσιν σκοτεινές δυνάμεις;
• Στό ἴδιον σημεῖον πολύτιμε θεοφιλέστατε, προσπαθεῖτε μᾶλλον ἀνεπιτυχῶς, νά ἑρμηνεύσετε, πλανερῶς καί ἀντορθοδόξως, τά ἑξῆς: τό Συνοδικό Κείμενο καταγράφει σαφῶς ὅτι «ἀποδέχεται τήν ἱστορική ὀνομασία… τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν»· δηλαδή εἰς παροντικό χρόνο, γράφει ὅτι σήμερα ἀποδέχεστε τήν ἱστορική ὀνομασία καί παγιωμένη κατάστασιν τῶν ἑτεροδόξων, ἑνῷ ἐσεῖς καί οἱ ὁμόφρονές σας, μᾶς δίδετε παράλληλα μία διαφορετική καί μᾶλλον ἀλλόκοτη ἑρμηνεία, ὅτι πρόκειται διά ἀναγνώριση, τῆς παρελθοντικῆς [πρό τοῦ Σχίσματος] ἱστορικῆς ὑπάρξεως αὐτῶν τῶν «ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν». Τί ἀκριβῶς νά πρωτο-πιστέψωμεν θεοφιλέστατε; Ὑπάρχωσιν σήμερα, ὡς Ἑτερόδοξες Χριστιανικές Ἐκκλησίες; Ἤ, ὅτι ὑπήρξαν κάποτε ὡς Ἑτερόδοξες Χριστιανικές Ἐκκλησίες; Ἐξάπαντος ΚΑΙ τά δύο εἶναι ἐσφαλμένα, προβληματικά καί αἱρετίζοντα ἐκ θεολογικῆς ἀπόψεως. Ἔχομεν εἰλικρινῶς πολυ-μπερδευθεῖ ἀπό τούς ἀσυνάρτητους δικολαβισμούς καί τίς ἀθεολόγητες ἀσυναρτησίες τῶν ὑπερμάχων καί ὀπαδῶν τῶν ληστρικῶν κειμένων. Ὅμως ἀπό τήν ἄλλη, διά ποῖαν ἀκριβῶς «ἱστορική ὁνομασία» ΔΕΝ ἀναφέρεσθε (μᾶλλον ἀπό διαβολόπνευστον ἤ καί μή θεολογική σκοπιμότητα) εἰς τό Συνοδικό Κείμενο [ἔστω εἰς τήν «ὀρθόδοξη» ἐρμηνευτική σας] καί ἄρα, λογικῶς καί εὐλόγως, δημιουργούνται πολυποίκιλες ερμηνείες καί ἐπικρίσεις· συνεπῶς ἀδικεῖτε μᾶλλον, κατάφωρα, στά ὅρια τῆς ἀργολογίας καί τῆς θεομίσητου (ἱερό)κατακρίσεως τούς «περισσότερους ἐπικριτές» τῶν Κειμένων, μιᾶς καί μερικοί ἐπικριτές τῶν Κειμένων εἶναι ΚΑΙ συλλειτουργοί σας ἀξιότιμοι Ἱεράρχες, καί οἱ περισσότεροι ἐπικριτές σαφῶς καί ἐκ τινῶν ἄλλων βαθμίδων Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί. Ὅλοι αὐτοί κατ΄ἐσᾶς ἀσκῶσιν λεθεμένη καί ἐπιπόλαια ἐπιχειρηματολογία καί ἀφήνεται συνειρμικῶς νά ἐννοηθεῖ, ὅτι ἔχετε τήν ὀρθόδοξη λύση στό τσεπάκι σας. Πρώτα δημιουργεῖτε τό πρόβλημα· ἔπειτα τό ὑπογράφετε ἵνα ἐμπεδωθεῖ· καί μόλις σᾶς πάρωσιν χαμπάρι καί ὑφίσταντο ρωμαλέες ἀντιδράσεις, σερβίρετε καί τινά προτηγανισμένη λύση διά τό πρόβλημα. «Παλιά μου τέχνη κόσκινο» λέγασιν οἱ προγόνοι μας.
• Θά πρέπει ὅμως νά ἀποσαφηνίσομεν στό τό πιό πάνω πολύπλοκον σημεῖον, εἰδικά πρός τούς ἀναγνώστες μας τουλάχιστον: ὅτι εἶναι ἕνα διαφορετικό ζήτημα νά ἀναγνωρίζωμεν, ἱστορικότητα ἤ καί ἱστορική ὀνομασία, εἰς τάς τῷ ὄντι, καί πρό τοῦ Σχίσματος, παρελθοῦσες Ὀρθοδόξους Τοπικάς Ἐκκλησίας. Ποιός ἀμφισβητεῖ, ὅτι ἡ Πρεσβυτέρα Ρώμη, τό Παλαίφατον Πατριαρχεῖον τῆς Ρώμης, ὅτι δέν ἦτο ὀρθόδοξον καί ὀρθοδοξούσα Κοινότης, ἐνωμένη ὀντολογικῶς καί ἐκκλησιολογικῶς, μετά τῆς Μίας Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας; Ἡ νεωτέρα Ρώμη εἶναι τό ἀκανθῶδες ζήτημα. Καί ἡ Νέα Ρώμη ἕνα ἄλλο. Οὔτε κἄν ζητούμενον μιᾶς καί ἐπελύθην ὑπό τῶν Θεοφόρων Πατέρων μετά τό Σχίσμα. Ἤ μήπως σεβασμιώτατε καί ἅγιε Καρπασίας, δέν ἐλήθην ὁριστικῶς, ἅπαξ καί διαπαντῶς; Σήμερα ἡ Βατικάνειος Ρώμη, ὀρθοδοξεῖ, ἤ, μήπως κακοδοξεῖ, ἀγαπητέ κύριε Χριστοφόρε; Πρόκειται διά «Ἑτεροδοξον Ἐκκλησία» ἤ διά Αἱρετικώτατη (γράφε πολυαἵρεσιν) Πολιτικο-θρησκευτική Κοινότητα; Καί ἕνα ἄλλο παράδοξον, συγκρητιστικόν, αἱρετίζον, καί δή ἀθεολόγητον, μείζον ζήτημα, νά ἀναγνωρίζωμεν, τήν σήμερον, ἱστορικότητα καί ἱστορική ὀνομασία, σέ παροντικές (!) ἀμετανόητες ἑτερόδοξες καί αἱρετικές Κοινότητες/Συναγωγές. Αὐτό τό δεύτερον, μέ τό συμπάθιον, δέν εἶναι Πατερική Ἐκκλησιολογία, ἀλλά δαιμονική μπαρουφολογία. Τό κείμενον ἐγράφην ὅμως, μέ ἀδιάκριτον καί πολύπλοκον ἀσάφεια, ὡς διφορούμενον κείμενον πού ἐπιδέχεται, διττήν ἐρμηνεία [ὀρθόδοξη καί ἑτερόδοξη], ἀκριβῆς ἀπομιμήσεως στά ἀρχέτυπα βοθρο-ληρρήματα τῶν Βατικάνειων Συνόδων καί Φραγκοπαπαπικῶν Ἐγκυκλίων, ἀναντίρρητα καί σαφῶς {τό ὑπογγραμίζω καί τό ἐπισημαίνω ὡς ὁ ἔσχατος εἰδικός ἐρευνητής [καί ὄχι ὡς ὁ Μάντης Τειρεσίας] τῶν ὀρθοδόξων καί ἑτερόδοξων κειμένων} ὥστε νά ἰκανοποιηθῶσιν, καί οἱ πάσης φύσεως Ἑτερόδοξοι/Αἱρετικοί Παρατηρητές, ἀλλά καί οἱ σωρηδόν Αἱρετικές Παρασυναγωγές ἤ Κοινότητες τοῦ Φραγκολατινισμοῦ, Οὐνίας, Λουθηροκαλβίνων, Μονοφυσιτῶν κ.ο.κ.
• Ἐκκλησιολογικῶς ὁμιλοῦντες ἅγιε θεοφιλέστατε: δέν ὑφίστατο οὔτε δύναται νά σταθεῖ [ἄρα ἀνυπόστατον καί ληστρικόν τό Κείμενο τῶν Προκαθημένων] ἀπλανῆς καί ὁρθοδόξως Συνοδική ἔννοια, δηλ. τινά ὀρθῶς Ἐκκλησιολογικός Ὅρος: «Ἑτερόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία», πολλῷ δέ μᾶλλον οὔτε κἄν «μή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Διότι τό Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ἐμμανουήλ, ἡ Ἐκκλησία Του, δέν εἶναι καί οὔτε μπορεῖ νά ὁρισθεῖ, ἐννοιολογικῶς καί λεξικολογικῶς, ὡς ἑτερόδοξη οὔτε κἄν μή ὀρθόδοξη, ἀλλά ΜΟΝΟΝ ὡς ἡ Μίας Ἁγία Ἀποστολική Ὀρθόδοξη καί Καθολική Ἐκκλησία σύμφωνα μέ τό κατά γράμμα καί πνεῦμα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Μεμέρισται ὁ Θεάνθρωπος Χριστός; Συνεπῶς ἅγιε Ἱεράρχα, πάν ὅτι ἐκκόπτεται, ἐκ τῆς Θεανθρωπολογικῆς Ἁγίας Ἀμπέλλου Του, δέν δύναται νά κουβαλεῖ ἤ ἔστω νά διαθέτει, ὄντας ἀποξηραμμένος καί σεσαπισμένος κλάδος, τινά ἀμυδρά στοιχεία ἐκκλησιαστικότητος, διότι ἦδη εἰς τό θεϊκόν πῦρ βέβληται. Βάλτε π.χ. τό χέρι σας εἰς τήν φωτιά, καί πεῖτε μας μετά παρέλευση τινῶν λεπτῶν, ἄν θά διαθέτει ἐκ τῶν ὑστέρων, ἴχνη ἤ καί στοιχεία, σαρκικότητος. Κοντολογίς, οὔτε κἄν εἰς τήν κοινή λογική κ. Χριστοφόρε, δέν δύνανται νά σταθῶσιν, οἱ κατεγνωσμένες σοφιστίες σας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, δέν βρίσκεται εἰς τόν Οἰκουμενιστικόν διάλογον, διότι βρίσκονται τινές ἀνάξιοι καί αἱρετίζοντες ἐκπροσώποι τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἀνάξιοι ἐκπροσώποι Της, δέν ἀντιπροσωπεύωσιν, ὀντολογικῶς, τήν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά μόνο φαινομενικῶς καί φαντασιολογικῶς. Αὐτό μᾶς τό διδάσκωσιν Θεοφόροι καί Ἅγιοι Πατέρες καί ὄχι ὁ προσωπικός λογισμός μας. Τό Ἐκκλησιολογικό καί Θεολογικό ζήτημα, περί τῶν ἑτεροδόξων, περί τῶν ἑτεροδόξων/αἱρετικῶν δογμάτων, περί τῶν δῆθεν μυστηρίων τους κ.ο.κ. ἔχει ἐπιλυθεῖ καί ἀποσαφηνισθεῖ, τελεσιδίκως καί ὁριστικῶς, ὑπό τῆς Πατερικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν κ.ἄ. Τοπικῶν Συνόδων Της. Ἀνοίξτε τά Πρακτικά τῶν ἁγίων Συνόδων νά τά μελετήσετε, ἀνοίξτε ἐπί τέλους καί τά θεόπνευστα Πατερικά Συγγράμματα νά τά μελετήσετε καί μή ὑποκρίνεσθε τούς ἀνήξερους καί ἀνίδεους. Ὁ διπλοῦς πέλεκυς τῶν πιό πάνω, κονιορτοποιεῖ καί σφαγιάζει μέ τό βαμβάκι τή ἀντιπατερική ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σας.
• Τά περί «κουβαλήματος» τινῶν στοιχείων ἤ καί περί ἴχνεων ἐκκλησιαστικότητος εἶναι Λουθηροκαλβινική (=Προτεσταντική) Ἐκκλησιολογία, πού υἱοθετήθηκεν ὑπό τῆς Βατικάνειου Ἐκκλησιολογίας διά τῆς Ληστρικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου της καί μεταπηδά πλέον, θεσμικῶς, καί εἰς τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐλέω τῶν «ὀρθοδόξων» ὑπογραψάντων τίς θεοστυγεῖς κακοδοξίες τῆς Νέας Ληστρικῆς Συνόδου ἐν Κολυμπαρίῳ. Ἐμεῖς ὡς ἁπλοί καί φτωχοί μελετητές, τά γνωρίζομεν, ἐσεῖς ὡς ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας διατί τά ἀγνοεῖτε; Ἀπορῶ, καί θλιβερῶς διαπιστώνω, καθότι δέν δύναμαι ὁ ἀφελῆς, νά ἐννοήσω, διά τίνα ἀκριβῶς λόγον, ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, μέ πλούσιον ἀντιαιρετικόν καί περίφημον συγγραφικόν ἔργον, λ.χ. τόν Θεοφ. κύριον Χριστοφόρον, διά τίνα ἀκριβῶς λόγον πιππηληδόν, ἀναπαράγει τινά ἐσφαλμένη Ἐκκλησιολογία, τήν Ἐκκλησιολογία τοῦ Ἰωσήφ Ράτσιγκερ (τέως πάπα Βενεδίκτου) εἰσαγώμενη δηλ. ὑπό τῶν Φραγκολατίνων καί Λουθηροκαλβίνων; Ἀπό θεολογική ἄγνοια μήπως, ἤ ἀπό ἄθεο-λόγητον, μή ἀγνῇν ἄγνοια;
• Τό ἀναντίρρητον γεγονός, καί μόνον, ἄνευ τινάς ἐμβαθύνσεως εἰς τά ἐν λόγῳ κείμενα καί τά λεξικολογικά ἤ τεχνολογικά φρασίδια, ὅτι δηλ., τά ἐν Κολυμπαρίῳ Συνοδικά Κείμενα: δύνανται, κατά τόν κ. Χριστοφόρον, νά ἐρμηνευθῶσιν, ΚΑΙ μέ τήν «ὀρθόδοξη ἐρμηνευτική» τοῦ [ἀφήνει τό ἰσχυρόν καί φαιδρόν σαχλεπίσαχλον ὑπονοούμενον, ὅτι ὅσοι ἔχωσιν ἀντιρρήσεις ἀσκῶσιν κακόδοξον ἤ μή ὀρθόδοξον ἐρμηνευτική]· ἑνῷ τήν ἴδια στιγμή, ἔχωσιν διατυπωθεῖ σωρρηδόν τῷ ὄντι ὀρθοδόξων ἀντιρρήσεων καί ἰσχυρῶν ἀποδεικτικῶν ὑπομνημάτων, κατά αὐτῶν τῶν παράδοξων Κειμένων· δηλ. ἐρμηνεύθησαν καί μέ τήν ἄς ποῦμεν καταχρηστικῶς τήν «ἑτερόδοξον ἐρμηνευτική», αὐτό ἀπό μόνον του, δίχως ἄλλα ἐρείσματα, (δια)κηρύττει ὡς ἀνυπόστατο πάν ὅτι ἔγγραφον ὑπεγγράφην εἰς τήν Κρήτην. Διακηρύττει ὡστόσον, τήν Ληστρικότητα τῶν ἀποφάνσεων τῆς Συνόδου. Διαλαλλεῖ καί διακηρύττει ἐπίσης, συνοδικῶς, τήν ἑτερόδοξον καί αἱρετικήν Ἐκκλησιολογία, πού ἀπαξίωσεν, σχετικοποίησεν καί τέλος ἐκμηδένισεν τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογία. Προσβάλλει προκλητικά τό Ἀποστολικόν καί Πατερικόν Συνοδικό Πολίτευμα, καί αὐτοφανερώνει, θριαμβευτικῶς (sic) ὅτι ὅσοι Συνοδικοί ὑπέγραψαν τά κακόδοξα Κείμενα, ΔΕΝ ἔχωσιν γνήσιον ποιμαντικό καί ὀρθόδοξον φρόνημα, εἶναι αἱρετίζοντες καί ἐκκοσμικευμένοι ἐπίσκοποι, κατ΄Εὐαγγελική ἀκρίβεια εἶναι λυκοποιμένες καί ψευδοπροφῆτες, καί θά πρέπει νά ποίμνιόν τους νά μή τούς ἐμπιστεύετε ποσῶς, σέ τέτοιον μεγάλο βαθμόν, πού σύμφωνα μέ τό Κανονικόν Δίκαιον τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀπαιτηθεῖ ὑπό τῆς Συνειδήσεως τοῦ Λαοῦ ἡ καθαίρεσεις αὐτῶν. Ἄρα, τά περί ἐξωμοσίας, θά πρέπει κάποτε νά ἐρευνηθῶσιν καί ὄχι νά καπελλωθῶσιν μέ τινά ἰδεολογικά φληναφήματα. Ἄν δέν ὑφίστατο τινά ἀλλοίωσις τῆς Πίστεως, νά τιμωρηθῶσιν παραδειγματικῶς, οἱ ὅποιοι συκοφάντες.
• Ἀμφισβητόμεν δηλαδή, ὅτι οἱ ὁμόφρωνες τοῦ Καρπασίας καί Ἀρχιοικουμενιστές Νεοφαναριῶτες ταγοί μας, ὅτι ἐπιθυμῶσιν, τήν δῆθεν ἐνότητα ἐπί τήν βάση τῆς Πίστεως, μιᾶς καί οἱ ἑτερόδοξοι, πρακτικά καί θεωρητικά, οἱ ἴδιοι ΔΕΝ ἐπιθυμῶσιν νά ἐπιστρέψωσιν εἰς τήν Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων. Πολλῷ μᾶλλον τώρα πού τούς ἀναγνωρίζωσιν καί ἱστορική ἐκκλησιαστικότητα. Ἄν οἱ ἑτερόδοξοι ἤ καί οἱ ὁρθόδοξοι ταγοί μας, ἐπιθυμοῦσαν τέτοιον πράγμα, δέν θά ἐγίνοντο ἐπί σειρά ἑτῶν, ἄκαρποι καί ἀδιάκοποι διάλογοι ἐπί διαλόγων, μέ τά γνωστά ἀποτυχημένα ἀποτελέσματά τους. Αὐτό δηλοί ἀποφατικῶς, ὅτι δέν δίδεται ἡ Εὐαγγελική Μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀλλά προφανῶς, δίδεται τό ἀνίερο μαξιλαράκιν συνειδήσεως, εἰς βάρος τῆς Σωτηριολογικῆς προοπτικῆς, τῶν ἑτεροδόξων, τῶν ἑτεροθρήσκων, τῶν αἱρετικῶν, καί ἐξάπαντος καί κυρίως, εἰς βάρος, τῶν δῆθεν ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων μας ἐπί τό ἄνομον παίγνιον τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων. Ἡ διαβολόπνευστη ἐκκλησιολογία τῶν Νεοκκλησιολογιστῶν/Οἰκουμενιστῶν, εἶναι παντελῶς διάτρητη, ἀπό ὅποιο σημεῖον καί νά τήν ἐξερευνήσει κανεῖς. Εἶναι ἐκπληκτικόν, ὅτι Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς ἀποκρύβωσιν (ἤ καί ἀγνοοῦσιν) τήν Πατερική Ἐκκλησιολογία καί προβάλλωσιν μίαν ἀλλότριον, ξένη καί σχετικοποιημένη, Οἰκουμενιστική Ἐκκλησιολογία, πού ἔχει ἰσχυρά ἐρείσματα εἰς τόν Φραγκοπαπισμό καί Λουθηροκαλβινισμό. Τρανή ἀπόδειξις διά τοῦτα πού καταγράφομεν εἶναι ἡ παντελή ἀπουσία, θεσμικῆς Συνοδικῆς πρόνοιας, εἴς τά ἴδια τά ληστρικά Κείμενα, εἰδικῶν κριτηρίων καί προϋποθέσεων, περί τινάς ἐπιστροφῆς, ἀποδοχῆς, ἐντάξεως καί ὑποδοχῆς τῶν ἑτεροδόξων «ἐκκλησιῶν καί ὁμολογιῶν». Περί αἱρετικῶν, δέν ὑφίστατο τέτοιος προσβλητικός (sic) λόγος. Ἡ θριαμβεύουσα Μεταπατερική καί Μεταπατορική Αἵρεσις εἰς τό ὑπερφίαλον μεγαλεῖον της.
• Ἡ Ἐκκλησιολογικές συνέπειες τῆς κακοΣυνόδου τῆς Κρήτης, πρόκειται νά διαφανῶσιν [ἦδη προφητικῶς ἐδιαφάνησαν πολλάκις] ἐν ἐξελίξει τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Ἦδη ἡ Συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Πατερικῆς ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, προτοῦ κἄν συγκληθεῖ ἡ «Σύνοδος τῶν Νεοεκκλησιολογιστῶν», ἔχει ἀποκηρύξει καί καταδικάσει αὐτήν, ὡς μία Νέα Ληστρικήν Σύνοδο μιᾶς καί τά κείμενα ἤ καί οἱ [προειλλημένες] ἀποφάσεις της, ἦτο γιά χρόνια ὁλόκληρα, γνωστά/ές, ἀπό τίς Προσυνοδικές Διασκέψεις τῆς τελευταίας πεντηκονταετίας. Τό «Ἐκκλησιολογικόν» ἑρμηνευτικό κείμενο τοῦ θεοφιλεστάτου Καρπασίας, ἕτι περαιτέρω, δημιουργεῖ κατά τόν προσωπικόν λογισμόν μας (εἴθε νά ὑπερβάλλομεν καί νά διαψευσθόμεν), ἐπιπρόσθετη καί βαθεῖαν, μεταμεσονύκτιον θεολογική σύγχυση, μιᾶς καί ἀποπειράται νά μᾶς δώσει ἤ καί διδάξει, καλῶς ἤ κακῶς, μερικά στοιχεία «ὀρθόδοξης ἐρμηνευτικῆς» ὑπέρ τινός κακοδόξου Συνοδικοῦ Κειμένου. Προσπαθεῖ δηλ. νά μᾶς βαφτίσει, μεταμορφώσει καί μετουσιώσει, τό ἑτερόδοξον καί ἀμφιλεγόμενον Κείμενο, ὡς δῆθεν ἁγιοπνευματικό, τάχα μου θεόπνευστο καί [«ἠμίσσιμου» κατά τήν Κυπριακή Διάλεκτον] ὀρθόδοξον!
• Ἐμφιλοχωρεῖ καί ἐνυπάρχει ἔτσι, βεβαίως, εἰς τό «ὀρθόδοξον» καί «ἀντιαιρετικόν» ἐξάπαντος ἑρμηνευτικόν δοκίμιόν του, ἡ Αἱρετική Λουθηροκαλβινική πλάνη τῶν «στοιχείων ἐκκλησιαστικότητος» [Vestigia Ecclesiae] · ἡ ἰδια ἀκριβῶς ὑφίστατο βασικώτατον Δόγμα εἰς τάς ἑτερόδοξας διδασκαλίας καί αἱρετικάς Κοινότητας. Toῦτη ἡ αἱρετική ἀπόκλισις, «τῶν ἐκκλησιαστικῶν στοιχείων», «τῶν ἐκκλησιαστικῶν θραυσμάτων», ἤ, καί «τά ἴχνη ἐκκλησιαστικότητος», διακηρύττονται διαχρονικῶς, βάσει τῆς σατανόσπορης καί Παγκόσμιας Οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησιολογίας, ποῦ ἐνυπάρχει, σαφῶς ΚΑΙ ἐντός τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ψευδοἘκκλησιῶν [πέραν τῶν ἀμειγῶς Ἑτερόδοξων καί Αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν»], καί ἐμβολιάζωσιν ἔτσι, διά τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν μας, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τό πλήρωμα Αὐτοῦ, μετά τῆς αἱρετικῆς καί ἑτεροδόξου κατηχήσεως τῶν πιό πάνω φαυλεπίφαυλων ὀργανισμῶν, ὥστε νά ἀφομοιωθῶμεν εὔκολα καί ἄνευ ἔλλογων καί ἀντιρρητικῶν ἀντιδράσεων ὑπό τῆς εὐρέως γνωστῆς Παναιρέσεως καί Πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
• Ἡ εἰδική παράγραφος τοῦ θεοφιλεστάτου κ. Χριστοφόρου, μετά τό τρίτον σημεῖον, εἶναι ὀρθόδοξη καί ὀρθή, ὅμως ἔπρεπε νά ὑφίστατο ἀποσαφηνισμένη καί διετυπωμένη, μέ πάσα σαφήνεια ΜΕΣΑ εἰς τά Συνοδικά Κείμενα, μιᾶς καί ἐπρόκειτο νά μελετηθῶσιν ὑπό τῶν «Ἐτεροδόξων Παρατηρητῶν» καί ἄλλων ἑτεροθρήσκων καί αἱρετικῶν θεολόγων. Γιατί δέν ὑφίστατο, ἡ ἀπαρασάλευτη καί ἀδιαπραγμάτευτη, Πατερική καί Ποιμαντική ἀντιμετώπισις, περί τῶν ἑτεροδόξων, ἐντός τῶν Συνοδικῶν Κειμένων; Ἡ ἀναγνώρισις καί ἐκκλησιοποίησις αὐτῶν, λογικῶς, δέν ἐπιτρέπει, ἀκραιφνή ποιμαντική ἀντιμετώπιση. Τοῦτο δέν τό ἀντιλαμβάνονται ἡ δικηγόροι τοῦ Διαβόλου;
• Εἶναι ὄμως στυγνώτατη σοφιστία νά μᾶς παραπέμπει εἰς τήν Συνοδική Ἐγκύκλιον, διά νά μᾶς ἀποδείξει, ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ἦτο Κανονική καί Ὀρθόδοξη. Μιᾶς καί ἡ Κανονική τάξις προνοεῖ, ὅτι τά Συνοδικά Ἔγγραφα καί οἱ Συνοδικοί Ὅροι, ὅταν ἐπικυρωθῶσιν ὑπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀξιολογικά ἀνώτερα Κείμενα ἐκ τῶν πατριαρχικῶν ἐγκυκλίων. Γι΄ αὐτό τό λόγο, στούς ἔχωντας ἀμυδρά ἤ καί στοιχειώδην γνῶσιν, τινῶν θεολογικῶν κολλυβογραμμάτων, δέν διαλύει τίς συσσωρευμένες ὑπόνοιες καί ἔλλογες καχυποψίες των. Διότι δύναται εὐκόλως καί ἀνέτως, νά συγγραφθεῖ, μία «ὀρθόδοξα» τεχνολογούμενη «πατριαρχική ἐγκύκλιος» παρά νά διατυπωθῶσιν, ἀμειγῶς ὀρθόδοξα, Συνοδικά Κείμενα καί ἀποφασισθέντα εἰς τά Ἀρχέτυπα τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων. Μά γι΄ αὐτό ἀκριβῶς γράφηκε ἡ ἐγκύκλιος, ὥστε νά ἀναχαιτησθῶσιν καί φιμωθῶσιν οἱ ὅσες ἀντιρρητικές φωνές. Αὐτή ἡ ἐσφαλμένη μεθοδολογία, ἐκπηγάζει, καί πάλιν ἐκ τοῦ Ἀντίχριστου Παπισμοῦ, ὅπου καί ὁ ἴδιος κατά τό παρελθόν, ἄλλα διετύπωσε σέ παπικές ἐγκυκλίους καί ἄλλα, ἄκρως ἀντιφατικά, στίς Βατικάνειες Συνόδους. Ὁ «ὀρθόδοξος» πιθηκισμός εἰς τό μεγαλεῖον του. Ἐλπίζομεν μόνον, ὁ εἰδικός σύμβουλος τοῦ μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, ὁ λίαν ἀγαπητός καί θεοφιλέστατος Καρπασίας, κύριος Χριστοφόρος, νά εἶναι ἔστω καί ὁλίγον τι ἀφελής, ἀντί γιά πανούργος Οἰκουμενιστής…!
• Ἐν κατακλείδι ἡ ἐπισκοπική ἀφέλεια, πρέπει νά τονισθεῖ, ὅτι εἶναι: κίνδυνος θάνατος διά τούς ποιμενομένους καί ἔπειτα διά τήν Σωτηριολογική προοπτική τοῦ καλοῦ(;) Ποιμένος. Ἡ Φίλη Ὀρθοδοξία μας, ἀπό ἀνέκαθεν ἐκινδύνευε, ἀπό ἀνάξιους καί πανούργους Κληρικούς καί κακοδόξους θεολόγους, τοῦτο μᾶς τό διδάσκει τό ἱερόν Εὐαγγέλιον, ἡ σύνολη Πατερική Γραμματεία, ἡ Ἱερά Παράδοσις, τά ἅγια Συναξάρια, ἡ Λειτουργική Παράδοσις, πράγμα πού τό ἀποσιωπεῖ, ὁ «ἀντιαιρετικός», κ. Χριστοφόρος. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, σαφῶς καί δέν κινδυνεύει, διότι ὡς γνωστόν εἶναι ὁντολογικῶς, προαιώνιον δεδομένον καί προκαθορισμένον, δηλ. Κυριακόν ὑποσχόμενον· ἀλλ΄ὅμως ἡ Θεολογική Πίστη καί ἡ Ὀρθόδοξη Διδασκαλία μας, ἡ Πατερική Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας δηλ., σαφῶς καί κινδυνεύει, καί κατ΄ἐπέκταση λ.χ. θεο-λογική, κινδυνεύωσιν ἀπό τήν ψώρα τῆς παναιρέσεως τοῦ Συγκρητισμοῦ [ὄχι μόνον ἀπό τόν Χιλιασμό, τήν Μαγεία, τόν Πνευματισμό καί τίς Παραθρησκευτικές ὀργανώσεις] καί οἱ ποιμενόμενοι μέ τά σωρηδόν ἀγνοήματά τους, πράγμα πού τό, ἐδιεκήρυξεν καί ἐπροϊδοποίησεν, ῥητορικῶς ἀλλά καί ῥητῶς, ὁ Ἵδιος ὁ Ἀρχηγέτης καί Κεφαλή Της μετά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Αὐτοῦ…
• Εἰς τήν λ.χ. Παραβολή περί τινός “Ἀδίκου Κριτοῦ” μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος: «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;» (Κατά Λουκᾶν, ΙΗ΄,8). Εἶναι δυνατόν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μας, νά ἐκθέτει τέτοιον σοβαρώτατον Παραβολικόν καί Προφητικόν, Ἐσχατολογικόν προβληματισμόν, ἅγιε Καρπασίας, καί ἐσεῖς νά τόν προσπερνᾶτε ἀδιάφορα «σφυρίζωντες κλέφτικα» καί ληστρικά;
• Ὁ μέν Καλός Ποιμήν καί ἡ Θεανθρώπινη Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπορεῖ καί προβληματίζει, Προφητικῶς, «ᾆρα εὑρήσω τήν πίστιν» ἑνῶ ὁ «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ», ὁ χωρἐπίσκοπος Καρπασίας, ὁ χωρεπίσκοπος Νεαπόλεως, ὁ ἐπίσκοπος Πάφου, ὁ ἐπίσκοπος Κωνσταντίας, ὁ ἐπίσκοπος Κιτίου, ὁ ἐπίσκοπος Λευκωσίας, ὁ ἐπίσκοπος Ταμασσοῦ, ὁ ἐπίσκοπος Τυλλιρίας, ὁ ἐπίσκοπος Κυρηνείας, κ.λπ. καί ἅπαντες οἱ ὁμοφρώνες αὐτῶν Νεορθόδοξοι/Οἰκουμενισταί, καλλιεργῶσιν καί διδάσκωσιν, τήν αἵρεσιν τοῦ ἐφυσηχασμοῦ καί τοῦ ὠχαδελφισμοῦ, καί ἴσως ἀπό «Ποιμαντική ἀσχετοσύνη» ἤ καί ἀπό «Ἐκκλησιολογική ἀχαπαρωσύνη» ἐμφυτεύωσιν καί σπέρνωσιν, τινά ζιζάνεια, εἰς τόν Ἀγρόν καί Ἀμπελώνα Αὐτοῦ; Μᾶλλον ὁ μακαριώτατος ἅγιος Ἀρχιεπίσκοπος τῆς νήσου Κύπρου, ὅταν ὁμιλοῦσεν εἰς τό Κολυμπάριον, περί ζιζανείων καί ὑδάτων, ἐγλώσεψεν τήν μπέρδα του;
• Συνοπτικῶς ἡ Ἐκκλησιολογία τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» εἶναι ραδιενεργόν τοξικόν ἀπόβλητον, ὑδροκυάνειον ψυχοναρκωτικόν, καί μόνον ὅποιος ἔχει ἐμπειρία ἀπό δαύτο, δύναται νά τό ἀναγνωρίζει, ὡς τό νευρικό τσομπανόσκυλο πού ὀσφραίνεται ἀπό μεγίστη ἀπόστασιν τούς πειναλέους καί αἰμοβώρους λύκους.

ᾎράγε, ὁ ἀγαπητός καί πολυσέβαστος ἅγιος Καρπασίας, γιατί μᾶς ἀποκρύβει τινά σημαντικά «θραύσματα» ἀληθείας, σέ πάμπολλα σημεία, διό καί ὑφίσταντο σκιῶδη καί θολά, «ἐκκλησιαστικά στοιχεία» εἰς τά τῆς Ἐκκλησιολογικῆς μελέτη του; Παρατηρεῖτε πῶς μέ μία σταγόνα Ἁγιογραφικῆς Ἀληθείας σβέννει ὠκεανοῦς ἐπισκοπικῶν, λόγιων καί κακόδοξων, ψευδολογιῶν;

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

Ἔγραφον ἐν 12ῃ Ἰουλίου 2016 ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Γέροντος καί θεοφόρου Πατρός Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου καί τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ καί ἀρχηγέτου ἀντιοἰκουμενιστοῦ καθῶς καί τῶν ἁγίων Μαρτύρων Πρόκλου καί Ἱλαρίου καί τῆς Ἁγίας Βερονίκης τῆς αἱμοροούσης.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΝΗΣ: ΔΙΠΛΟΥΣ ΠΕΛΕΚΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΝΟΥ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟΥ ΠΗΓΑ), Ἀθήνα 2015, σσ. 236.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΝΗΣ, [ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ] ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΝΗΣ: ΔΙΠΛΟΥΣ ΠΕΛΕΚΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΝΟΥ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟΥ ΠΗΓΑ), Ἀθήνα 2015, σσ. 236.

Ὁ συγγραφέας τοῦ παρουσιαζόμενου βιβλίου εἶναι ὁ ἀξιότιμος κύριος Νικόλαος Μάννης ὁ διαχειριστής τινός ἀξιόλογου ὀρθόδοξου πολυθεματικοῦ καί ἀντιοικουμενιστικοῦ Ἱστολογίου ἐν ὀνόματι «ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ». [Δεῖτε ΕΔΩ] Ὁ συγγραφέας φαίνεται (ἐκ τοῦ προλόγου) νά εἶναι ἔμπειρος καί ὑποδειγματικός ἐκπαιδευτικός-δάσκαλος καί μέλος πολύτεκνης οἰκογενείας. Προσωπικῶς δέν εἶχα τήν ἰδιαίτερη τιμή νά τόν γνωρίσω ἀλλά δυνάμεθα ὅμως νά (ανα)γνωρίζωμεν τόν κάθε πλησίον ἤ καί ἀδελφόν μας ἐκ τῶν πολυποίκιλων ἐνεργειῶν τους.

Ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός κύριος Νικόλαος Μάννης, ἔσπευσεν, χάριν ἀγαπητικῆς φιλοτιμίας, νά ἀποστείλει εἰς τόν ὑποφαινόμενο καί διαχειριστήν τοῦ Ἱστολογίου «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ», τιμητικῶς καί ἀνιδιοτελῶς, διά ἐνημέρωσιν μας διά τό Ἡμερολογιακόν Ζήτημα κ.λπ., τινά πολυσήμαντα θεολογικά βιβλία, ἕνα ἐξ αὐτῶν, ἦτο καί τό ἰδικόν του, τό ὁποῖον, χρεωστικῶς καί εὐλαβικῶς θέτομεν ὑπό τινάς φτωχῆς βιβλιοπαρουσιάσεως πρός τούς ἐκλεκτούς καί ἀξιότιμους ἁπανταχοῦ φιλο-ἀναγνώστες μας· εἴτε αὐτοί εἶναι Νεοημερολογῖτες, εἴτε Παλαιοημερολογῖτες…!

Μία γενική κριτική εἰκόνα καί πρόχειρη προσωπική ἐκτίμησίς μας, βάσει τῶν ἀποκαλυπτικῶν ἐγγράφων εἶναι: Ὅτι ὁ γνωστός καί πολυ-δυσφημισμένος καί κατασυκοφαντιμένος μέ μαίνος “Ζηλωτισμός”, περί καί κατά τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Ζηλωτῶν, ἔχομεν τήν ὑποχρέωσιν νά ποῦμεν κατ΄ ἀρχᾶς, κατά τήν προσωπικήν βεβαίως ἄποψίν μας, ὅτι δέν συνιστά τινά οὐδεμίαν αἵρεσιν, οὔτε κἄν ὡς ἀντίποδα ἤ καί ὡς δεύτερον δῆθεν ἄκρον (ὡς ἐπεκράτησεν μονόγνωμα νά λέγεται) ἕναντι καί κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι αἵρεσιν καί πλάνη συνιστά, ὄχι μονάχα ὁ «Ἐγωκεντρισμός» καί ὁ «Ἐθνοφυλετισμός» [ὡς λαλοῦσιν οἱ ἅγιοι Προκαθήμενοι ἐν τῷ Κολυμπάριῳ], ἀλλά ἡ ἐπί σκοποῦ ἰδεολογική καί ἀνορθόδοξη προπαγάνδα, ἔνθεν κακεῖθεν, ὑπό φτηνῆς ἀνονήτου ἰδοτέλειας.

Βέβαια προσωπικῶς καί πάλιν θεωροῦμεν: ὅτι ὁ ἐν Χριστῷ Ζηλωτισμός εἶναι ἐράσμιον καί μανικόν ἱερό καί ὁμολογιακόν χρέος τινός ἐκάστου τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, καί πρόκειται διά Ἁγιοπνευματικῆς ἀρετῆς στηριζόμενης σε Κυριακά λεχθέντα. Ὁ ἐν Σατᾶν “Ζηλωτισμός” (δηλ. ὁ φανατισμός), ὅμως, ἐντοπίζεται πλέον, εὐκρινέστατα μᾶλλον, καί εἰς τά δύο λ.χ. «στρατόπεδα», εἴτε τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἴτε καί τῶν Νεοημερολογιτῶν. Τά στρατόπεδα ὅμως, ᾆράγε, ποῖος τά ἐδημιούργησεν, μιᾶς καί ἐφόσον ἔχωμεν τήν ἴδιαν καί ἀπαράλακτον ὀρθόδοξη χριστιανική Πίστην; Ποία εἶναι τά ριζίδια τοῦ κακοῦ; Ποία ἡ βάσις καί ἡ θῦρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ διχασμοῦ; Ὑφίσταντο, σαφῶς, κάποιοι ἀπεσχισμένοι, διεσπασμένοι καί πολυδιαιρεμένοι, «ζηλωτές» τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἀνάμεσα σ΄ αὐτούς, βεβαίως, καί ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι τῷ ὄντι ἔνθεοι Κανονικοί Ζηλωτές.

Εἰς τό ἕτερον στρατόπεδον, τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὑφίσταντο σφοδρές, πολυπλόκαμες, ἐξάπαντος νοσηρά ζηλωτικές (=φονταμενταλιστικές) ἀντιλήψεις, εἴτε ὑπέρ τῆς Σχολαστικῆς (Φραγκολατινικῆς) θεολογίας, εἴτε ὑπέρ τινάς φιλοσοφίζουσας θεολογίας (Νεορθοδοξία καί Νεονικολαϊτισμός), εἴτε ὑπέρ τοῦ Λουθηροκαλβινισμοῦ (πού ἐγέννησεν τήν ζηλωτική θεμελιοκρατία), εἶτε ὑπέρ τῆς πανμοιχιανικῆς Παναιρέσεως τοῦ σατανόσχημου Οἰκουμενισμοῦ. Ἐμεῖς οἱ Νεοημερολογῖτες δηλαδή, αὐτοτρεφώμεθα ἀπληροφόρητοι, ἀνοήτως ἤ καί στρουθοκαμηλίζωντες, ἐξ αἰτίας τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας μας, μέ νοσηρές «ὀρθόδοξες» προπαγάνδες καί ἀρεσκώμεθα νά πληροφοροῦμεθα, εἰδικῶς καί μόνον, μόνο διά τόν τυχόντα ἐσφαλμένο καί ζηλωτικό φανατισμό ὅλων τῶν ἄλλων πλησίων καί ἀδελφῶν μας, χωρίς νά ἔχωμεν ὡστόσο προβληματίσει, ὅτι ὁ φανατισμός εἶναι: τινά θρησκόληπτη καί ἀδιόρατη ἀσθένεια, πού ἐνυπάρχει ἀναντίρρητα, καί εἰς τήν ἰδικήν μας νεοημερολογήτικη παράταξη. Ἄς γίνομεν ἐπί τέλους ἔντιμοι καί εἰλικρινεῖς. Τό πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας ΔΕΝ εἶναι ὁ ἔνθεος καί ὀρθός Ζηλωτισμός, ἀλλά ὁ ἐπάρατος καρκίνος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού θρέφει καί τόν προτεσταντόπληκτο κακάσχημο ζηλωτισμό. Πλέον ὁ πλανερός “Ζηλωτισμός” τῶν Οἰκουμενιστῶν καί ὀπαδῶν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἔχει αὐτοφανερωθεῖ, ὡς γυμνός καί ἄθεος ζηλωτισμός, μέ ἀπώτερον διαβολικόν σκοπόν ὅπως διαστρέψωσιν πάν ὅτι ἔμεινε ὄρθιον καί ὀρθόδοξον. Ἄρα συνεπῶς, ἄν θέλωμεν νά λαλοῦμεν τινές ἀλήθειες, θά πρέπει νά παρατηροῦμεν ἀντικειμενικῶς π.χ. ὅτι ἐκείνο τό δεύτερον «Αἱρετικόν Ἄκρον» [γιά ὅσους ἐπιθυμῶσιν νά ἐμμένωσιν ἐπ΄ αὐτοῦ] τοῦ «Ζηλωτισμοῦ», ἐνυπάρχει, ὡς λοιμική μάστιγα εἰς ὅλας τάς συγκρητιστικάς ἐνεργείας, ἁπάντων, τῶν φανατικῶν ὁπαδῶν τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως.

Θά πρέπει, ταπεινῶς φρονοῦμε, νά γίνει μία, ἰδιαίτερη καί προσεκτική διάκρισις, πλέον: τοῦ ἔνθεου καί ἐρωτομανικοῦ ὑγιοῦς Ζηλωτισμοῦ (Παλαιοημερολογιτῶν καί Νεοημερολογιτῶν) ἐκ τοῦ τῷ ὄντι πολυσχασμένου καί νοσηροῦ θεμελιοκρατικοῦ “Ζηλωτισμοῦ” ( εἴτε ἐκ τῶν Νεορθοδόξων-Νεοημερολογιτῶν Οἰκουμενιστῶν & καί ἐκ τινῶν Παλαιοημερολογιτῶν). Ἡ πρῶτη ὁμᾶς (τῶν ἐρωτευμένων μέ τήν Ὀρθοδοξία) πού ἀντιμάχεται, δικαίως καί εὐλόγως, τήν ἀντίχριστον πολυαίρεσιν τοῦ Συγκρητισμοῦ, εἶναι καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ ὀρθός θεολογικός ἔρωτας, δέν εἶναι ἀσθένεια. Ἀσθένεια εἶναι, ὁ ἀνέραστος θεολογικός διάλογος τοῦ ΠΣΕ μετά τῶν ἀνίκανων θιασωτῶν του. Ὅμως ἕνα ὀρθόδοξον δεύτερον ἄκρον, δηλ. μή αἱρετικόν, πού συγκρούεται ἀδιαλείπτως κατά τοῦ ἀκραίου οἰκουμενιστικοῦ Θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, εἶναι ἡ Θεοφρούρητως καί Φίλη Ὀρθοδοξία μας. Δηλαδή πιό ἁπλᾶ, ἡ διαχρονική σύγκρουσις, γίνεται μεταξύ τῶν τῷ ὄντι ΔΥΟ ἀντιμαχόμενων καί ἀνόμοιων ἄκρων: ὅπως ἠ ἀνελέητη μάχη τῆς Φίλης καί Ὀρθόδοξης Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, κατά τοῦ ἄφιλου καί Πανθρησκειακοῦ “ἐκκλησιαστικοῦ” Οἰκουμενισμοῦ τῶν ἀνθρώπων [καί δή ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν] τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή θεώρησις τῶν πραγμάτων βάσει τῆς Συμφωνίας τῶν Πατέρων διά τά ἀντιμαχόμενα «Δύο Ἄκρα». Τό ἕνα ἄκρον δηλ. εἶναι ἡ ζέουσα Ὀρθοδοξία καί τό ἄλλο ἡ παγερῆ κακοδοξία. Ἡ ἀνίερη καί μέση ὁδός εἶναι ἡ χλιαρότης. Στά περί χλιαρῶν, ὑφίστατο Θεανθρωπολογικός ὁρισμός καί Κυριακή ἄποψις εἰς τό θεόπνευστον βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως.

Τά πιό πάνω τά καταγράφομεν, ὡς προσωπικά φτωχά καί ἐλάχιστα συμπεράσματα, πού βγαίνωσιν ἀβίαστα μέσα ἀπό τίς προσωπικές ἀντικειμενικές μελέτες καί ἔρευνες τοῦ ὑπογράφωντος. Μία τέτοια ἀντικειμενική καί περισπούδαστη ἱερά μελέτη εἶναι καί τό ἐν λόγῳ σημαντικόν ἐγχειρίδιον τοῦ κ. Νικολάου Μάννη τό ὁποῖον καί μᾶς ἐνέπνευσεν κριτικά τά πιό πάνω.

Ἐξ ἀρχῆς νά ἐξομολογηθῶ τήν ἄχαρη καί ἀχάριστον ἁμαρτία μου, θεώρησα βεβιασμένα καί αὐθαίρετα ὡς ξερόλας νεοκαλαμαρᾶς, ὅτι ἦτο τινά «ζηλωτικόν» ἐγχειρίδιον τινῶν προσωπικῶν ἀπόψεων τοῦ κυρίου Νικολάου Μ. Οἱ νεοημερολογήτικες προκαταλήψεις μου, ἐδιαλύθησαν συντόμως, ὅταν ἀπεφάσισα νά τό μελετήσω σοβαρά, ὅπου καί διεπίστωσα, ὅτι πρόκειται περί τινῶν σπανίων καί ἐπίσημων Πατριαρχικῶν Κειμένων καθῶς καί Πατριαρχικῶν Συνοδικῶν ἀποφάνσεων τῶν ὁσίων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ & Ἀλεξανδρείας τοῦ Μελετίου Πηγᾶ. Δυστυχῶς ἀξιότιμοι φίλοι/ες, εἶμαι ὁ ἄπιστος Παναγῆς, τό ὁμολογῶ, καί δέν πείθομε εὔκολα ἀπό τούς τίτλους τῶν βιβλίων.

Ὁ συγγραφέας ἀφιερώνει τό ἐνδιαφέρον πόνημά του: «εἰς τήν ἱερά ξυνωρίδα τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ & Ἀλεξανδρείας Μελετίου Πηγᾶ», δεῖγμα τῆς βαθιᾶς ἐκτιμήσεώς του εἰς τόν πανάγιον θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωμῃοσύνης μας.

Ἡ Νέα Ρώμη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας, θά ζεῖ γιά πάντα στίς καρδιές καί τό DNA τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Οἱ Νεοφαναριῶτες Οἰκουμενιστές, προσβάλλωσιν ἀδιάλειπτα, τόν πανάγιο Θρονικό θεσμό τῆς Ρωμῃοσύνης μας, διεκδικώντας, ὑστερόβουλα καί ἐγωπαθητικά, ταυτίζοντας τόν ἱερό θεσμό μέ τά ἱερά πρόσωπα, δηλ. τῶν ἐκπροσώπων τοῦ πατριαρχείου, καί ἐμφανίζονται νά εἶναι ἀνόητοι προσωπολάτρες καί θεατρίνοι, διό καί προσβάλλωσιν ἔτσι τό ἐμπερίστατο καί αἰχμάλωτο Πατριαρχεῖον μας ἀπό κραυγαλέα ἀνικανότητα καί ἰδεολογική κακοδιαχείρησιν. Ὁ «Διπλοῦς Πέλεκυς» ὅμως ἔρχεται νά ξεδιαλύνει τά πράγματα καί νά στιγματίσει, τόν νοσηρώτατον Ἀνθρωπομορφισμό τῆς προσωπολατρίας, εἰς τό πρόσωπον π.χ. τινός ἐπισκόπου, λ.χ. τοῦ Οἰκουμενιστοῦ [Αἱρεσιάρχου καί αἱρετικοῦ] Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Oἱ σελίδες τοῦ καλαίσθητου τομιδίου διαιρούνται σέ 5 μέρη:

• Στό πρῶτο μέρος διαβάζομεν μερικά σύντομα καί ἐνδιαφέροντα βιογραφικά τῶν δύο ὁσίων Πατριαρχῶν, πολυσήμαντες προσωπικότητες, ἄγνωστες σχεδόν εἰς τό εὐρή χριστιανικό κοινό.
• Στό δεύτερο μέρος μελετοῦμεν μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ἕνα ἐπίσης σύντομο ἐπεξηγηματικό Σημείωμα [μαζί μέ εἰδικές ἐγκάρδιες ἐυχαριστίες] πού ἐνέπνευσαν κατά βάσει τόν συγγραφέα νά ἀσχοληθεῖ μέ τό περιώνυμο Ἡμερολογιακόν Ζήτημα τῆς παπικῆς Καινοτομίας.
• Στό τρίτον μέρος διαβάζομεν ἕνα ἐξαιρετικόν πρόλογον τοῦ σεβαστοῦ Ἀρχιμανδρίτου κυρίου Εὐθύμιου Μπαρδάκα.
• Στό τέταρτον μέρος καταγράφεται ἕνα ἀναλυτικό ἐξειδικεύμενο σημείωμα τοῦ συγγραφέως διά τό ζήτημα τῆς καταδίκης τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ἀπό τήν Ἐκκλησία κατά τόν 16ον αἰ. Μέ τήν σημαντική συμβολή τῶν προαναφερομένων Πατριαρχῶν. Τό ἐκτενές σημείωμα πλαισιώνεται μέ ἐνδιαφέρον φωτογραφικό ὑλικόν. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• Στό πέμπτο μέρος ὁ συγγραφεύς, μᾶς εἰσάγει εἰς τά σπάνια καί ἄδυτα κείμενα, τινά ἐπίσημα Πατριαρχικά Ἔγγραφα καί Πατριαρχικές Ἐπιστολές.

 

Σ΄ αὐτό τό σημεῖον ἀξίζει νά ἀναφέρομεν, ἐνδεικτικῶς, μερικούς ἀπό τούς τίτλους τῶν σημαντικώτατων καί σπανίων Ἐκκλησιαστικῶν Ἐγγράφων ὥστε νά λάβετε μίαν ἀμυδρά πρόγευση περί τίνος πρόκειται ἡ ἐν λόγῳ πρωτοποριακή θεολογικο-ἱστορική μελέτη:

 

1. Ἐπιστολή (1582) Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἱερεμίου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Φιλαδελφίας Γαβριήλ Σεβῆρο.
2. Ἐπιστολή (1582) Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Μελετίου πρός τόν Καρδινάλιο τῆς Santa Severina ὅπου ὁ πατρ. Μελέτιος ἀσκεῖ σφοδρά παράπονα διά τήν καινοτόμο μεταβολή τοῦ Πασχαλίου ὑπό τῶν Φραγκολατίνων παπιστῶν.
3. Ἀποσπάσματα ἐπιστολῆς (1583) καί ἑτέρον κείμενο ἐκ τινός Συνοδικοῦ Τόμου ὑπογραφθέν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἱερεμίου πρός τόν Δούκα Κωνσταντίνο Βασίλειο Ὁστρόγκσκυ, ὅπου ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας, εὐλογα καί δικαίως, ἀσκεῖ ἀντιρρητική πολεμική στάση κατά τῆς ἀστρολογίας/ἀστρονομίας τῆς μεσσαιωνικῆς ἐποχῆς τῶν Δυτικῶν Παπικῶν, ὅπου ὡς γνωστόν οἱ ἀστρονόμοι τους ἐνασχολοῦντο καί μέ ἀστρολογίες, μαντείες, ἀλχημείες, μαγκανείες, μαγείες, μέ θεοσοφισμούς καί ταλμουδισμούς κ.ο.κ. μέ τό γνωστόν ἀποτέλεσμα νά σύρονται «ἐπιστήμονες» εἰς τά θανατηφόρα καί ἐθνοκτόνα «ἱερά» δικαστήρια τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν.
4. Πατριαρχική Ἐπιστολή πρός τούς Ὀρθοδόξους τῆς Δυτικῆς Ρωσίας, πρός τόν Δόγη τῆς Βενετίας, πρός τούς Ἀρμενίους, πρός Κληρικούς, πρός τούς Διαμαρτυρομένους τῆς Τυβίγγης, πρός τόν Μητροπολίτη Κιέβου, κ.ο.κ.
5. Ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Μελετίου πρός τούς ὀρθοδόξους τῆς Μεσσήνης.
6. Ἐπιστολή (1592) τοῦ ἰδίου πατριάρχου πρός τόν Τσάρο τῆς Ρωσίας Θεόδωρον.
7. Ὁ συγγραφεύς μας παραδίδει τά πατριαρχικά Πρακτικά καί τίς σημαντικές ἀποφάσεις τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως (12/2/1593). Μία ἄγνωστη Πανορθόδοξη Σύνοδος καί εἰδικοί Κανόνες εἰς τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία ἐκαταδίκασεν τήν παπική μεταρρύθμιση τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καθῶς κ.ἄ. τά ὁποία θά παραθέσομεν εἰς τήν συνέχεια.
8. Εἰδική Ἐγκύκλιος τοῦ πατρ. Μελετίου πρός τούς Κόπτες.
9. Ἐπιστολή τοῦ ἰδίου πρός τόν Βασιλέα τῆς Αἰθιοπίας Malak Sagad A΄.
10. Ἐπιστολή τοῦ Ἀλεξανδρείας πρός τούς Ὀρθοδόξους τῆς Δύσεως ὅπως τούς πληροφορήσει ὅτι δέν πρέπει νά ἀποδεχθῶσιν τήν Καινοτομία τοῦ Γρηγοριανού Καλανδαρίου.
11. Ἐπιστολή Πατριάρχου Μελετίου πρός τόν Καγκελάριο τῆς Πολωνο-Λιθουανικῆς Κοινοπολιτείας Jan Zamoyski ὅπου καί γίνεται ἀναφορά ὅτι ὅσοι ἀποδέχθησαν τό Νέο Ἡμερολόγιον εἶναι ὑπόδικοι τῶν συνοδικῶν ἀναθεμάτων τῆς πιό πάνω Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ κεντρική οὐσία τοῦ «Διπλοῦ Πέλεκυ» θεωροῦμεν κατά τήν ταπεινή ἄποψίν μας, ὅτι εἶναι τά Πατριαρχικά Πρακτικά τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου ἐν Κωνσταντινουπόλει 1593. Ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ ἀδιάβαστοι καί οἰκουμενιστές Προκαθήμενοι πού ἐσυμμετείχαν εἰς τήν Ληστρική ψευδοΠανορθόδοξο Σύνοδο τῆς Κρήτης, πού μᾶς ἐδιακήρυτταν ὅτι ἔχει 11 ὁλόκληρους αἱῶνες νά συγκληθεῖ Πανορθόδοξη Σύνοδος; Γιατί ἐδιεδίδασιν τέτοια φαιδρᾶ ψεύδῃ καί ἀνοησίες; Διά δῆθεν δημοσιογραφική αἴσθησιν ἤ διά «θεοπρόβλητον» ψευδαίσθησιν καί παραπληροφόρησιν τοῦ Θεοφόρου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας;

Ἐπιτρέψτε μας νά σᾶς παραθέσομεν συνοπτικῶς, καί συγκριτικῶς με τίς νεώτερες ἐκκλησιαστικές ἐξελίξεις, τίνα ἀκριβῶς ἦτο τά ἀποφασισθέντα τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ἐν Κωνσταντινουπόλει.

 

Ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος τῆς Κων/Πόλεως τοῦ 1593 (ἐπαναπροσδι)-ὥρισεν καί ἀπεφάσισεν ὀκτῶ (8) Ἱερούς Κανόνες:

 

1. Οἱ ἑκασταχοῦ Μοναχοί/ές, νά ὑπακοῦωσιν μέ διάκριση, εἰς τάς ἐκάστοτε οἱκείους Ἐπισκόπους των, ἐπαναδιατυπώνοντας ἔτσι τόν 4ον ἱερό Κανόνα τῆς Δ΄ (4ης) ἐν Χαλκηδῷνι Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
2. Ὁ δεύτερος Κανῶν, ὥρισεν, τά διαχρονικά καί Καθολικά Νομοκανονικά θεσμοθετηθέντα καί ἐπικυρωμένα Δογματικοκανονικά ὅρια καί οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, λόγῳ τοῦ ὅτι καλύπτονται ὑπό τινάς μεγίστης ἄγνοιας καί λήθεως, νά διακηρύττονται, δυό φορές τό χρόνο, σέ ἱερά Σύνοδον, ἡ ὁποῖα θά ἐξετάζει καί θά ἀνακρίνει ὅσα ἄλλα νέα, ἐπιπρόσθετα καί ἐπίκαιρα, ἐκκλησιαστικά προβλήματα τῆς κάθε ἐποχῆς. Πράγμα πού ἀστόχησεν σαφῶς νά πράξει ἡ ἐν Κολυμπαρίῳ ψευδοΣύνοδος τοῦ 2016.
3. Ὁ τρίτος ἱερός Κανῶν, ἀνανεώνει τόν 6ον ἱερό Κανώνα τῆς Δ΄ (4ης) Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού καταδικάζει τήν Σιμωνία καί τήν ἄτοπον εἰσπήδησιν τῶν Κληρικῶν ἀπό ἐπαρχία σέ ἐπαρχία. Σήμερα παρατηροῦμεν, ὅτι ὑφίστατο ἀναρχική καί ἀντικανονική εἰσπήδησις τοῦ Πατριαρχείου Κων/Πόλεως εἰς τάς Ἐκκλησιαστικάς ἐπαρχίας, δῆθεν «Νέες Χώρες», τῆς Ἀυτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὑφίστατο ἀντικανονική εἰσπήδησις τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας καί τῆς Σκοπιανῆς ψευδοεκκλησίας, εἰς τάς Κανονικάς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Τραγική εἰσπήδησιν βλέπομεν νά ἐνήργησεν καί ὁ ἀντικανονικός Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος, εἰσβάλλωντας εἰς τήν δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιοχείας μέ οἰκτρόν ἀποτέλεσμα τήν διακοπή τῆς Κοινωνίας. Τά πιό πάνω εἶναι ἐπιπρόσθετα δείγματα τῆς μεγίστης ἀποτυχίας τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων εἰς τήν Κρήτη.
4. Ὁ δέ τέταρτος Κανῶν, ἐπικυρώνει τήν ὀρθόδοξη καί ἱερά Παράδοση τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Χάριτος, περί τῶν ἀντικανονικῶν χειροτονιῶν, δηλ. ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ περιπίπτων (πρό ἤ μετά) εἰς τινά συγκεκριμένα καί σοβαρά τινά κωλλύματα ἱερωσύνης, μολύνει τήν ἱερωσύνη του, καί ὅτι ὅσοι χειροτονούνται ἀναξίως, ἔχωσιν ἄκυρον καί ἀνίερον τήν χειροτονία τους. Αὐτά τά ἱεροκανονικά κολλυβογράμματα φυσικά, εἶναι ὑψηλά θεολογικά γράμματα διά τούς Νεορθοδόξους καί Νεονικολαΐτες ἐπισκόπους πού χειροτονῶσιν ἀναξίους κληρικούς…!
5. Ὁ 5ος ἱερός Κανῶν, καταδικάζει, τήν Ἐκκοσμίκευσιν καί τόν Σεκουλαρισμόν. Δηλαδή ὅτι οἱ Κληρικοί καί Μοναχοί δέν πρέπει νά ἔχωσιν κοσμικό φρόνημα καί κοσμικές ἐνασχολήσεις βάσει τινῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων.
6. Ὁ 6ος Κανῶν, ἀνανεώνει, ἄλλους σημαίνοντες ἱερούς Κανόνες περί τῶν πολυτελῶν ἀμφιέσεων τῶν Κληρικῶν. Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας ὅμως, ὡς ὁ σύγχρονος Νεοεκκλησιολογιστής καί Αἱρεσιάρχης τῶν Νεορθοδόξων, ἔχει διαφορετική ἀντίληψη περί τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολυτέλειας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ζωῆς, μέ θεωρητική ἔμφασιν πρός τινά Ἐσχατολογίαν. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πεινά καί δειψά τήν Ἀλήθεια, ἀλλά καί ἀπό ἔλλειψη φαγητοῦ καί ἱατρικῆς περίθαλψης, καί μερικοί φαυλεπίφαυλοι Προκαθήμενοι συγκλίνωσιν ἀνιεροκρύφιους καί ἀμερικανοκίνητους Συνόδους σέ ἐξωτικούς τουριστικούς προορισμούς μέ ἑκατομμύρια ἐξοδα εἰς βάρος τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τους; Αἴσχος διά τήν Ζηζιουλέϊκην Σεκκουλαριστική νεοεκκλησιολογία τῆς χλιδάτης ψευδεπισκοπικῆς ζωῆς.
7. Ὁ 7ος Κανῶν, ὥρισεν, ὁπως ὁ κάθε Ἐπίσκοπος εἰς τήν Θεόσωστον ἐπαρχία του νά ποιμένει κατά Θεόν, καί νά διδάσκει, ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως, τό ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Πράγμα σπάνιον εἰς τά νεοεποχήτικας ἡμέρας πού διαβιοῦμεν μιᾶς καί διδασκώμεθα σωρηδόν πλάνες καί αἱρέσεις ἀπό… ἀλλότριους ἐπισκόπους!
8. Ἐν κατακλείδι, ὁ ὄγδωος ἱ. Κανῶν, ἀπεφάσισεν ὅπως παραμένει ἀσάλευτον τό ἱερό Πασχάλιον τῆς Ἐκκλησίας. Μάλιστα ὅποιοι τολμήσωσιν, Κληρικοί ἤ καί Λαϊκοί, νά ἀλλοιώσουν, νά μετακινήσουν, νά ἀλλάξωσιν, τάς ἀποφάσεις τῶν Θεοφόρων Πατέρων περί τοῦ Πασχαλίου καί δή εἰς τά Κανονικά θεσπισθέντα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ, νά εἶναι ἀκοινώνητοι, ἀφορισμένοι καί ἀπόβλητοι ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀποφάσεις δηλ. πού καταδικάζωσιν ἀναντίρρητα τήν Παπική Καινοτομία τῆς ἀλλαγῆς καί μεταβολῆς τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου μετά τοῦ Πασχαλίου αὐτοῦ. Ἀποφάσεις τσεκουράτες, πού καταδικάζωσιν, ἐξάπαντους ὅλους ἑμᾶς ( ἔστω καί ἐν ἀγνοίᾳ μας) πού παραμένωμεν, συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα, εἰς τήν Μεταπατερική πλάνη τοῦ Νέου Ἡμερολογίου…!

Ἄρα συνεπῶς, ὅσοι εἴμεθα γνήσιοι νεοημερολογῖτες καί μανθάνωμεν νά διακρίνωμεν, κάπως, τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεύδος, πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ταπεινῶς, ὅτι ἀδικήσαμεν καί ἐσυκοφαντήσαμεν σέ πολλά, τούς ἀδελφούς μας καί γνήσιους Ζηλωτές Παλαιοημερολογῖτες, μιᾶς καί τό ὀρθόν Ἡμερολόγιον, ἀναντίλεκτα καί εἶναι τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον· ἀλλ΄ ὅμως δέν φτάνει νά τό λαλοῦμεν θεωρητικῶς, ἀλλά νά ἀγωνισθῶμεν πρακτικῶς, ὅπως ἐπιστρέψωμεν εἰς τήν Καθολική Παράδοση τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, μαζί καί εἰς τό Παλαιόν Ἑορτολόγιον, ἵνα ἐορτάζωμεν ἀπό κοινοῦ, Νεοημερολογῖτες καί Παλαιοημερολογῖτες, μέ πάσαν Λειτουργική Τάξη καί εὐπρέπεια, ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι ἐνωμένοι, ἵνα θεραπευθεῖ τελεσίδικα τό Ἡμερολογιακόν Σχίσμα μετά τῶν Ὀρθοδόξων, μαζί ἀγαπημένοι καί ἀδελφωμένοι, νά πορευθῶμεν, πρός τό ἅγιον πατροπαράδοτον Ἑορτολόγιον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐπράττασιν ἐπί 20 ὁλόκληρους αἰῶνας οἱ πρόγονοί μας, πρό τῆς Μεταξάκειου ἐποχῆς. Ἡ κακοΣύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου, ἀκραιφνῆς ἀπομίμησις τῶν Μεταξάκειων καί Βατικάνειων φληναφημάτων καί πραξικοπηματικῶν ἄνομων ἐνεργειῶν τους, ἀπέσυρεν, τήν τελευταία στιγμή, τό ἐν λόγῳ πολυταλανιζόμενον Ἡμερολογιακόν Ζήτημα, ἀπόδειξη τρανή, ὅτι οἱ Προκαθήμενοι τῶν Τοπικῶν Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, δέν ἤθελαν νά θεραπεύσωσιν πολυχρόνια ἐκκλησιαστικά ζητήματα, ἀλλά μᾶλλον , νά κάνωσιν τηλε-shows καί ἀνόνητες ἐπιδείξεις ψευδοἑνότητος.

Τό πρωτότυπον ἐγχειρίδιον, ὁ «Διπλός Πέλεκυς» τοῦ ἀγαπητοῦ συγγραφέως παραθέτει πρός τό τέλος μία πλούσια γκάμα βιβλιογραφίας, ἑλληνικῆς καί ξένης, καθῶς καί ἡλεκτρονικές-διαδικτυακές ἄλλες πηγές.

Διά τό ἴδιον ἀκριβῶς βιβλίον ἔχει καταγραφεῖ στό παρελθόν μία ἀκόμη ἐξαιρετική βιβλιοκρισία. [Δεῖτε ΕΔΩ]

Γιά ὅσους διψῶσιν νά μάθωσιν μέ ἀκρίβεια, ἐπί τῇ βάσει τίνων ἱστορικῶν ἐγγράφων καί ὑπο ποῖων ἀκριβῶς πατριαρχικῶν Πηγῶν-Πρακτικῶν καί Συνοδικῶν ἀποφάνσεων, καί περί τίνος πρόκειται, τελικῶς, τό ὅλον Ἡμερολογιακόν Ζήτημα πού προσφάτως καί πραξικοπηματικῶς μᾶς ἐπέβαλλαν οἱ Ἀρχιμασσώνοι Οἰκουμενι(στι)κοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης (1923) καί Βασίλειος (1924), ὑπό ἄμεσων ὀδηγιῶν τῶν Φραγκολατίνων Παπικῶν καί Λουθηροκαλβίνων (Ἀμερικανῶν καί Ἀγγλικανῶν), ἐπιβάλλεται διά χάριν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορικῆς ἀλήθειας, ὅπως μελετήσωμεν, τόν ἀντιρρητικό, πολεμικό, συνοδικό καί ἀπολογητικόν ἀγώνα τῶν ὁσίων Πατριαρχῶν Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, διά νά ἀντιληφθῶμεν μέ πάσα σαφήνεια, ὅτι ἡ ξενική ραδιουργία τού Ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος, σέ Παλαιοημερολογῖτες καί Νεοημερολογῖτες, δέν εἶναι σύγχρονον φαινόμενον, ἀλλά μᾶλλον ἔχει προφανῶς τίς ρίζες του εἰς τόν παπικόν Μεσσαίωνα… δηλ. τις αἱρετικός φραγκολατινικός Μεσσαίωνας, πού ἐπεβλήθην (1923), εἰς τήν Ὀρθόδοξον Καθολική Ἐκκλησία ἐπί τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ κρητικοῦ Μεταξάκη καί τῶν κοπελλιῶν του, ἄχρι τῆς σήμερον, διά τῆς ἀνιέρου Καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου… ἐργαλεῖον καί ὄχημα, κατ΄ἄλλους καί δικαίως τινα κερκόπορτα, ὅπως εἰσαχθῶσιν καί ἀλώσωσιν ἔτσι, εὐκόλως, τήν Φίλη Ὀρθοδοξία, τινά ἄλλα ἑτερόδοξα καί ἀλλόδοξα δόγματα καί νεωτερισμοί… ἤ καί ἄλλως πως κατά βάσιν τῶν Κολυμπαριαίων Ληστρικῶν ἀποφάνσεων: ὅπως συμβιβασθεῖ (!), ὅπως ὑπανδρευθεῖ (sic) [ἦδη ἐν ἐνεργεία νενυμφευμένη μέ τόν Νυμφίον] καί ἐξισωθεῖ (!!), θεσμικῶς (!!!), τουτέστιν Συνοδικῶς, ἡ Μία Ἁγία Ἀποστολική καί Καθολική Ἐκκλησία, μετά τῆς ἀτόπου μοιχικῆς ἑνώσεως, μετά τινῶν ἄλλων «Ἑτερόδοξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν»…!

Τό ἄφθονο πρωτογενές ὑλικό τοῦ συγγραφέως, παρουσιάζει ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον καί ἀξίζει νά ὑφίστατο εἰς κάθε βιβλιοθήκη τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (Νεοημερολογιτῶν καί Παλαιοημερολογιτῶν) καί ὄχι μόνον· πολλῷ μᾶλλον εἶναι χρήσιμον καί διά τούς ἑτερόδοξους οἰκουμενιστές, διά αἱρετικούς ἤ καί ἀλλόδοξους ἐρευνητές, μιᾶς καί εἶναι τῷ ὄντι ἕνας ἀκονισμένος καί ρωμαλέος διπλοῦς πέλεκυς κατά τῶν συγχρόνων προπαγανδιστικῶν κακοδοξιῶν τῶν ὅσων καί ὄποιων Λατινόφρονων καί Λουθηροκαλβινόφρονων, Ἀρχιοικουμενιστῶν Προκαθημένων, τῶν κατά Τόπους Αὐτοκέφαλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Διπλοῦς Πέλεκυς, ἀποκεφαλίζει καί πετσοκόβει, μέ ἄνεσιν, τήν θηριώδη πανθρησκειακή Λερναία Ὕδρα τῶν κακοκέφαλων παντῶς εἴδους Οἰκουμενιστῶν· ἀναμένεται ἐλπιδοφόρα καί ἀγαπητικά, τό ζηλωτικόν Πῦρ τῆς Θεότητος, μαζί καί ὁ ἐρωτικός ζῆλος τῶν ἁπανταχοῦ γνησίων καί Ὀρθοδόξων Ζηλωτῶν, ὅπως καυτηριάσωσιν, ἅπαξ καί διαπαντῶς, τά ἀποκεφαλισθέντα στίγματα τῶν ἀκέφαλων αἱρετικῶν, ἵνα μή ξαναφυτρώσωσιν εις τούς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

 

Ἔγραφον ἐν τῇ 11ῃ Ἰουλίου 2016 μνήμη τῆς Μεγαλομάρτυρος καί πανευφήμου Ἁγίας Εὐφημίας πού ἐκατήσχυνεν, ζηλωτικῶς, τούς κακοδόξους, καί πού ἐπηκύρωσεν, θαυματουργικῶς καί θεοπνεύστως, τήν τῷ ὄντι Ἁγίᾳ καί Θεοφόρο Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πού ἐκατεδίκασεν ἀγαπητικῶς καί δικαίως, τήν Αἵρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τούς Αἱρεσιάρχας Μονοφυσίτας μετά τῶν ὁπαδῶν αὐτῶν, τῶν καί δή νῦν λεγομένων, ὑπό τῶν ἀθεόφοβων οἰκουμενιστῶν, ὡς δῆθεν «Ἀντιχαλκηδόνιων Ἐκκλησιῶν», «μή Χαλκηδονίων Ἐκκλησιῶν», «Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ καί «Ἀρχαίων Ἐκκλησιῶν». Μνήμη καί τῆς Ἁγίας Ἰσαποστόλου καί βασιλίσσης τῶν Ρώσσων, τῆς ἐνδόξου Ὄλγας.

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ B΄ ΤΡΙΜΗΝΟΥ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 2016 μ.Χ. (AΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΝΗΣ, ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ B΄ ΤΡΙΜΗΝΟΥ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 2016 μ.Χ. (AΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ)

 

 

 

 

 

 

 

 

• ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΙΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ Α΄ ΤΡΙΜΗΝΟΥ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 2016 μ.Χ. (ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ). [Δεῖτε ΕΔΩ]

   

• TO AΝΤΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΝ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ Δ΄ ΜΕΤΑΞΑΚΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ” ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (1923) ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ (2016). [Δεῖτε ΕΔΩ]
• [1ον Μέρος] ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (1923) ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ (2016). [Δεῖτε ΕΔΩ]
• Ἀρχιμανδρίτου Ἰωάννου Καρασακαλίδη, Γνώρισε τά Χαρίσματά σου, Α΄ Τόμος, Ἔκδοσις: Ἀλεξανδρούπολη 2015, σσ. 215. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• KATA ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΚΑΙ ΕΠΩΝΥΜΩΝ “ΕΝΘΕΩΝ” ΝΕΟΔΑΡΒΙΝΙΣΤΩΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΤΑ ΝΕΟΑΘΕΪΣΤΩΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΤΡΙΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΣ ΠΕΦΙΠ κ. ΙΩΑΝΝΗΝ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΚΑΤΑ ΤΙΝΟΣ ΓΕΡΟΛΥΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΟΙ ΝΕΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ “ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΩΝ” ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Τῼ ΟΝΤΙ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ; [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΑ ΤΑ ΦΛΗΝΑΦΗΜΑΤΑ ΤΟΥ κ. ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ κ. ΠΕΤΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ “ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ” ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΕΠΙΚΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΕΣΛΑ ΕΚ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ; [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΣΤΑΣΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΚΑΙ «ΑΓΙΟΝ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ» ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΤΕΣΛΑ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ «ΙΕΡΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΑΡΙΣΗΣ; [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΜΕΝΗΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΕΣΛΑ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΟΣ ΟΙΣΤΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΟΛΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΕΠΙ Τῌ ΒΑΣῌ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΤΟΥ “ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ” (1923) . [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΓΙΑΤΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΟΝΚ ΚΟΝΓΚ κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ “ΟΜΙΛΕΙ ΚΙΝΕΖΙΚΑ”; [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ «ΡΗΤΟΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ» ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ ΒΑΣΙΝ ΤΩΝ ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΠΟΙΑ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ» ΣΥΝΟΔΟΝ; [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΟΙ ΔΙΑΚΗΡΥΓΜΕΝΕΣ «ΣΙΩΠΗΛΕΣ» ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ. [Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, Συνάντηση μέ τό Μυστήριο (Μία σύγχρονη ἀνάγνωση τῆς Ὀρθοδοξίας), Ἐκδόσεις: Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί ΑΚΡΙΤΑΣ Α.Ε., (Πρωτότυπη ἔκδοση στίς Η.Π.Α.: Encountering the Mystery, Understanding Orthodox Christianity Today) σσ. 359]. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΝ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΣΧΟΛΙΟΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β΄ . [Δεῖτε ΕΔΩ]
• [ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΝ] Η OΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΝ Γ΄ . [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΡΚΑΔΙΟΣ, [ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ] «Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΟΥ» ΔΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΝ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΘΕΟΦΙΛΟΝ Γ΄. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• [ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ] Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΞΕΠΟΥΛΕΙ ΤΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ; [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΜΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΤΣΑΒΟΛΑΚΗ ΔΙΑ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΝ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• [ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ] Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΔΙΩΚΕΙ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΖΕΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ ΑΓΙΟΣΑΒΒΑΪΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΙΝΗΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ. [Δεῖτε ΕΔΩ καί ΕΔΩ]
• [ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΝ ΦΩΤΟΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΗΜΑ] ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΑΓΙΟΣΑΒΒΑΪΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΡΩΜΑΛΕΟΝ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΗ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ ΚΥΡΙΑΖΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΞΟΡΙΣΘΕΝΤΑ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΑΓΙΟΣΑΒΒΑΪΤΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• [ΝΕΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ] ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΑΓΙΟΣΑΒΒΑΪΤΟΥ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΜΙΑ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΣΤΑ ΛΕΧΘΕΝΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΑΛΛΙΑΣ κ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΜΕ ΤΑΣ ΗΠΑ ἤ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ; [Δεῖτε ΕΔΩ]
• [ΝΕΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ] ΣΩΡΗΔΟΝ ΤΑ ΑΔΙΟΡΘΩΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ «ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ». [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΝ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• Η ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΝ (;!) ΤΟΥ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• [ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΝ] Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ ΞΕΠΟΥΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΝ Γ΄. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• KΡΙΤΙΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΖΟΥΣΑ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΚΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΛΛΥΡΙΑΣ κ. ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• O ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΣ “ΑΠΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ” κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗΣ ΞΑΝΑΚΤΥΠΑ! [Δεῖτε ΕΔΩ]
• ΝΑΙ εἰς τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν! ΟΧΙ εἰς τά μυστήρια τῶν ΓΟΧ! [Δεῖτε ΕΔΩ]

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

ΝΑΙ εἰς τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν! ΟΧΙ εἰς τά μυστήρια τῶν ΓΟΧ!

ΠΗΓΗ

Δεῖτε ἐπίσης ΕΔΩ τό ἀρχέτυπον δοκίμιον προτοῦ δημοσιευθῆ εἰς τόν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΥΠΟ» μέ εἰδικόν τίτλον:

•  ΣΧΟΛΙΟΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β΄

KΡΙΤΙΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΖΟΥΣΑ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΚΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΛΛΥΡΙΑΣ κ. ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

 

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΝΗΣ, KΡΙΤΙΚΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΡΕΤΙΖΟΥΣΑ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΚΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΛΛΥΡΙΑΣ κ. ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

 

Ἦδη ὁ τίτλος τῆς Εἰσηγήσεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κύκκου κ. Νικηφόρου, εἶναι κατ΄αρχᾶς, ἄκρως προβληματικός. Σκεφτεῖτε ἀδελφοί καί πατέρες, τί γίνεται εἰς τό ὑπόλοιπον κείμενόν του. Μόνον ὁ κακόδοξος τίτλος τῆς Κυκκώτικης Εἰσηγήσεώς του ἀξίζει μία διδακτορική διατριβή πρός ἀναίρεσιν αὐτῆς. Γιατί τό λέμεν αὐτό; Νά ἐξηγηθοῦμεν εὐθυτενῶς λοιπόν! Παρ΄ ὅλον πού γιά λόγους ἐπιστημονικῆς καί ἀκαδημαϊκῆς δεοντολογίας ἤ καί «κατ΄οἰκονομίας», ἐπιτρέπεται βέβαια, φιλοσοφικῷ τῷ λόγῳ σέ ἀκαδημαϊκά περιβάλλοντα, ἡ τυπολογική καί τεχνολογική, διατύπωσις, περί τῶν αἱρετικῶν/ἑτερόδοξων ὡς ἀλλογενοῦς τινάς ἐκκλησίας ἤ Ἐκκλησίας.

Ὁ τίτλος τῆς Εἰσηγήσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Νικηφόρου εἶναι ὁ ἑξῆς: Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΥΠΩΝ ΚΑΙ ΟΡΩΝ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΟΡΟΛΟΓΙΑ, ΟΠΩΣ Ο ΟΡΟΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ.[Δεῖτε ΕΔΩ]

Tέτοιου εἴδους ἀκαδημαϊκή «κατ΄οἰκονομία» ὅμως, γιά νά εἴμεθα ἀντικειμενικά δίκαιοι, σαφῶς ἐξ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί ὄχι ἐκ φανατικῆς ἰδεοληψίας (καθῶς συκοφαντῶσιν ἀνελέητα, συχνάκις, οἱ μεγαλόσχημοι κερκοπίθηκοι Οἰκουμενιστές, πάν ὅστιν τολμήσει νά διατυπώνει ἀποδεικτικά τινά διαφορετικήν ἄποψιν ἐξ αὐτῶν τῶν μεγαλοπρεπῶν χριστιανῶν)  ΣΑΦΩΣ καί ΔΕΝ ἐπιτρέπεται, νά ἐνεργοποιηθεῖ καί νά θεσμοθετηθεῖ, ἐπίσημα ἤ ἀνεπίσημα,  διά τινές Ἐκκλησιαστικές, Ἐκκλησιολογικές, Κανονικές καί Δογματολογικές ΣΥ-ΝΟ-ΔΙ-ΚΕΣ ὁρολογίες. 

 

Ἄν ἐπιτρεπόταν ὑπό τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τέτοιον πράγμα, γιά ποῖον λόγον τότε, δέν τό ἔπραξαν ἐπί εἴκοσι συναπτούς αἰῶνες, οἱ Ἄγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πού κάμποσοι ἐξ αὐτῶν μάλιστα, ἀναντίρρητα ἦτο καί ἐπιστήμονες, ἱερά τέρατα μορφώσεως σέ πολυποίκιλα παντοειδοῦς ἐπιστητά; Δέν εἶναι παράξενον πού δέν ὑφίστατο προδεδικασμένο; Μᾶλλον ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος καί τά κοπέλλια του εἶναι ἐξυπνώτεροι ἐξ ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων Καθολικῶν πού κατά βάθος καί ἐν χρόνῳ ἔχυσαν αἷμα διά νά λάβωσιν Πνεῦμα Ἅγιον, δηλ. τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας;

Ποία Ἁγία Οἰκουμενική καί Θεόπνευστος Τοπική Ἱερά Σύνοδος μέ Προέδρους σημαίνοντες Θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐπί  20 ὁλόκληρους αἰῶνες, ἀνεγνώρισαν σέ Συνοδικά Κείμενα, ἔστω καί κατ΄οἰκονομία, τούς ἑτεροδόξους καί αἱρετικούς, ὡς μία ἀκόμη ἤ καί ἄλλες διάφορες Ἐκκλησία/Ἐκκλησίες; Παρακαλῶ τούς πλέον εἰδικούς ὅπως μού παραθέσωσιν ΜΙΑΝ μόνον περίπτωσιν.

 

“ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ” δέν ἐθεσμοθετήθει τέτοιον ἀντιεκκλησιαστικόν καί ἀντιευαγγελικόν πράγμαν. Διότι κάθε Σύνοδος, ἔχει τήν ὑποχρέωσιν, ὅπως ἀκολουθεῖ πιστῶς εἰς τά Ἐκκλησιολογικά καί Δογματολογικά χνάρια πασῶν τῶν ἁγιοΣυνοδικῶν προηγουμένων Της. Πράγμα πού προφανῶς εἰς τήν ἐν Κολυμπαρίῳ ψευδοΣύνοδον, ἐπροσπεράσθην καί ἀνετράπην, ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΙΚΩΣ, μιᾶς καί ἐκυριάρχησεν τό αἱρετίζων Μεταπατερικόν πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δηλαδή πιό ἁπλᾶ: ὑφιστάμεθα πλέον καί θεσμικῶς, τήν σατανική τυραννία, τῆς  Νεοβαρλααμίζουσας καί μετα-Πατερικῆς θεολογίας, μία φιλοσοφίζουσα καί Σχολαστική θεολογία, ξένη καί ἀπόβλητη, ἐξ ὀρθοδόξου ἐπόψεως, βαθιά ἐπηρεασμένη ὑπό τινῶν πλανεμένων καί αἱρετικῶν προσωπικοτήτων καί ἰδεοληπτικῶν ἑτερόδοξων ρευμάτων.

 

ΟΥ-ΔΕ-ΠΟ-ΤΕ εἰς τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική Ἱστορία 21 αἰώνων, εἰς τήν ὅλην Ἱστορία τῶν Δογμάτων καθῶς καί εἰς τά περί τῆς  γραπτῆς καί ἄγραφης Ἱερᾶς Παραδόσεως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, δέν ἐτολμήθην ἀσεβῶς καί δυσσεβῶς, νά εἰσαχθεῖ, τέτοιος εἰδεχθῆς, κακόβουλος καί σατανικός νεολογισμός, δῆθεν “κατ΄οἰκονομία” σέ Συνοδικά Κείμενα, ἤ, καί σέ Συνοδικά ἀποφασισθέντα. Διά ποιόν ἀκριβῶς λόγον;

Διότι ἐν ἄλλες λέξεσιν: αὐτοκτονεῖ ἔτσι ὀμᾶ, ἤ αὐτοτραυματίζεται καί αὐτοὑποσκάπτεται, ἡ Πατερική Ἀποκλειστικῆ Ἐκκλησιολογία καί Θεολογία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Ἀρχή τῆς Οἰκονομίας δέν δύναται νά ἐφαρμοσθεῖ, ἀπροϋποθέτως, καί εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐμπειρικῆς Δογματικῆς καί Ἐκκλησιολογίας . Τό ὅτι κάτι ἔγινε καθιερωμένον εἰς τά ἀκαδημαϊκά σπουδαστήρια καί τίς καθηγητικές ἔδρες τῶν καθηγητῶν τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν μας, δέν τό καθιστά αὐτομάτως καί ὡς Ἐκκλησιαστικόν Ἔθος καί παράδοσιν. Ἔλα ὅμως πού ἐπιτήδεια μᾶς σερβίρωσιν τόν ὅρο “Ἐκκλησία” , μιᾶς ἐπεκράτησεν καί ἐμπεδώθην εἰς τά ἀκαδημαϊκά ἔδρανα, πρό καιροῦ, διά τινές ἑτερόδοξες καί αἱρετικές κοινότητες. Ὅμως νά τονισθεῖ, ὅτι οἱ προϋποθέσεις καί τά κριτήρια τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, εἶναι ἡ διανοητική ἔρευνα καί ἡ μελέτη  τῆς κτιστῆς πραγματικότητος, καί ὄχι ἡ ἐμπειρία τοῦ Ἀκτίστου. Χωρίς αὐτό νά σημαίνει, ὅτι ἕνας προπτυχιακός ἤ μεταπτυχιακός ἤ καί διδάκτωρ φοιτητής τῆς Θεολογίας ἤ κ.ἄ. οὐμανιστικοῦ ἐπιστητοῦ, πού συμμετέχει ἐνεργῶς, καί ἐν πλήρει αἰσθήσεσιν, εἰς τά ἱερᾶ Μυστήρια τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς Καθολικῆς καί Πατερικῆς Ἐκκλησίας, πολλῷ μᾶλλον καί μισθοφόρος Καθηγητής, ὅτι εἶναι ἄγευστοι ἤ ὅτι δέν δύνανται νά μετέχωσιν τῆς Καθαρτικῆς, Φωτιστικῆς καί Θεοποιοῦς Χάριτος. Γι΄ αὐτό τό λόγον δυνάμεθα νά ὁμιλοῦμεν, καταχρηστικῶς, περί Ἀκαδημαϊκῆς Θεολογίας καί Χαρισματικῆς Θεολογίας. 

 

Βασικώτατη Κανονική, Δογματολογική καί Ἐκκλησιολογική προϋπόθεσις, ἀποδοχῆς ἤ τῆς μή ἀποδοχῆς, τῆς ἐν λόγῳ ληστρικῆς προσπάθειας, διαβολικῆς ἐμπεδώσεως καί προσηλυτισμοῦ μας, ἐπί τινάς ἀποκλίνουσας καί ἀντι-Κανονικῆς δῆθεν “κατ΄οἰκονομίας” καθῶς καί «Διπολικῆς Ἐκκλησιολογίας» made in Vicarius Antichristi  εἶναι νά τήν ἐπικυρώσει ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ τό Θεοφρούρητον Χριστώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ταπεινός Κλήρος καί Λαός τοῦ Θεοῦ.

 

Ἄρα συνεπῶς: ἀναμένεται πλέον, ἕνα τεράστιον τσουνάμι ἐνεργοποιήσεως, τῶν ἁπανταχοῦ Οἰκουμενιστῶν, ὅπως μᾶς πείσουν μέν πάν μέσῳ, ὅπως ἀποδεχθῶμεν ὑποχρεωτικῶς, τά Ληστρικᾶ ἀποφασισθέντα ἐν Κολυμπαρίῳ, δηλ. τά περί τῆς Νέας Φαναριω-βατικάνειου Ἐκκλησιολογίας τοῦ Αἱρετικοῦ Πατριάρχου τῆς Παλαίφατου Ρωμῃοσύνης μας.

 

Εἰς τό πρῶτον σημεῖον τοῦ ὁ Σεβ. Κύκκου κάνει ἄτοπον καί ἄλογον ἀναφορά τοῦ  θεολογικοῦ ὅρου “Ἐκκλησία” μέ τόν ἑξῆς ἀπαράδεκτον τρόπον: «ὅτι ἡ ἔννοια τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας ἔρχεται σέ ἀντίφαση καί ἀντίθεση μέ τήν πραγματικότητα τῶν πολλῶν Ἐκκλησιῶν». Ὁ Δογματολογικός, Κανονικός καί Ἐκκλησιολογικός Ὅρος τῆς Νύμφης Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑνός Σώματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ (μέ Κεφαλίν τόν Ἵδιον), δέν ὑπόκειται εἰς τινά τεχνολογική  διαπραγμάτευσιν ὑπό τό καθεστῶς τινᾶς νόθας καί ἐπίπλαστης αἱρετικῆς Ἐκκλησιολογίας. Ὅσοι μελετῶμεν συγκριτικῶς τίς ἑτερόδοξες καί αἱρετικές Ἐκκλησιολογίες, ἐντοπίζωμεν ἀνέτως τά ψευδώνυμα παραμύθια τῆς “Διπολικῆς Ἐκκλησιολογίας”. Ἐν τῆ ἐρυθρᾶ μελάνῃ τῶ ὑπογραμμισθέν σημεῖον μας, ὁ Σεβ. Κύκκου, παραβιάζει τήν Ἀρχή τῆς Λήψεως τοῦ Ζητουμένου. Διά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τά ἐνεργᾶ Μέλης Της, τόσον κατ΄οἰκονομία (;!) ὅσον καί κατά τήν ἀκρίβεια, δέν ὑφίστατο ἄλλη τινά Ἐκκλησιολογική πραγματικότητα πέραν Αὐτῆς τοῦ Μυστηρίου τῆς Ὀρθοδοξου Ἐκκλησίας. Ἐπιπροσθέτως δέν δύναται ΚΑΘΟΛΟΥ, ἔστω καί σάν “κατ΄οἰκονομία”, νά γεννηθῶσιν καί νά πολλαπλασιασθῶσιν ἄλλες Ἑτερόδοξες ἤ καί Χριστιανικές Ἐκκλησίες. Τά ὑπόλοιπα σημεία εἰς τό πρῶτον σημεῖον του εἶναι καλά καί ὀρθόδοξα.

• Στό δεύτερον σημεῖον, ἐντοπίζω τό ἑξῆς πρόβλημα: «ὡς οἱ ὑπό τοῦ Θεοῦ ἐμπεπιστευμένοι θεματοφύλακες τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτῆς παρακαταθήκης (…) καί τή διαφυλάττουν ἀλώβητη». Τά περί τῶν δῆθεν «θεματοφυλάκων» δέν εἶναι ἀπαρασάλευτα, ἄτρεπτα καί ἀλάθητα, πολλῷ μᾶλλον δέν εἶναι ἐσσαεῖ δεδομένα. Κατά τήν Ἱερᾶ Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τούς θεοείκελους Ἁγίους (καί οὐχί ἀθλίους ἤ ἀγρίους) Πατέρες καί τήν Ἁγία Γραφῆν, ἔχωμεν ἅπαντες τό ἱερόν δικαίωμα, ὡς ἁπλοί Χριστιανοί, Κληρικοί καί Λαϊκοί, ἔχωμεν τήν ἠθική ἀρμοδιότητα ὅπως ἐξερευνοῦμεν ἀνάμεσά μας ποιός εἶναι ὀρθόδοξος καί ποιός κακόδοξος μηδενός ἐξαιρουμένου. Καί πάλιν ὁ Σεβ. Κύκκου, παραβιάζει, τήν Ἀρχή τῆς Λήψεως τοῦ ζητουμένου, μιᾶς καί προτάσσει, ἀτελέσφορα καί ἀδιάλειπτα, ὡς δεδομένον, κάτι τό ὁποίον κατά βάσιν εἶναι τό κατ΄ἐξοχήν ζητούμενον. Παραθεωρεῖ ἤ ἀποσιωπεῖ δηλ. τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία καθῶς καί τάς Γραφάς πού μᾶς διδάσκωσιν συνεχῶς: ὅτι οἱ “ἐμπεπιστευμένοι θεματοφύλακες”, ἦτο καί εἶναι οἱ κατ΄ἐξοχήν μειοδῶτες κατά τῆς Πίστεως.
• Στό τρίτον σημεῖον τοῦ Σεβ. Κύκκου, ἐντοπίζω ἕνα ἀκόμη Ἐκκλησιολογικό πρόβλημα, διότι γράφει ἐπί λέξει: «καί οἱ Ποιμένες της οὔτε εἰς μίαν ἐκ τῶν πολλῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν ὑποβιβάζουν, ἀλλά οὔτε καί στή θεωρία τῶν κλάδων τήν ἐντάσσουν». Εἶναι φανερόν πλέον, ὅτι ὁ Σεβ. Κύκκου παίζει ἄγρια οἰκουμενιστικά παίγνια καί μέ τήν ὑπομονή τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὑφίστατο ἤ ὄχι, ἀντίφασις ἐν τοῖς δογματολογικοῖς καί ἐκκλησιολογικοῖς ὅροις «Ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες»; Δύναται  τουλάχιστον νά μᾶς ὁρίσει μέ πάσαν σαφήνεια τί σημαίνει ὁ θεολογικός ὅρος “ἑτερόδοξοι”; Πολύ τό ἀμφιβάλω! Διότι προφανῶς μπορεῖ νά ὑπονοεῖ τό σχήμα: ἑτερόδοξος=αἱρετικός. Μπορεῖ καί νά μή ἐννοεῖ ὅμως αὐτό, ἀλλά κάτι ἄλλον. Ὁ ἁπλός ἄνθρωπος ὅμως, ὁ βιοπαλεστής καί ἡ νοικοκυρά, θέλωσιν πάσα ἁπλότητα καί κρυστάλλινη σαφήνεια, στά θέματα τῆς Πίστεως, μιᾶς καί δέν ἔχωσιν, ἅπαντες, τό ψευδο-χάρισμα τῆς Μαντικῆς Τέχνης. Δύναται δηλ., καί ἐκ πρῶτης ὄψεως, νά ἐννοηθεῖ καί νά σταθεῖ, λογικῶς ἤ καί θεολογικῶς, ὡς  “Αἱρετικές Ἐκκλησίες”; ΟΧΙ βέβαια! Ἐ τότε; Ἄρα συνεπῶς, δέν μᾶς ὁρίζωσιν οὔτε κἄν μᾶς ἀποσαφηνίζωσιν, ἐπί σκοποῦ, τί ΑΚΡΙΒΩΣ ἐννοῶσιν μέ τόν προσδιοριστικόν καινοφανή Ἐκκλησιολογικόν Ὅρο: “Ἑτερόδοξοι”. Ἐπίσης, ἄν θέλωμεν πιστεύωμεν, τά περί θεωριῶν. Μπορεῖ νά μή θεωρεῖτε τήν Μία Ἐκκλησία, ὡς μία ἐκ τῶν πολλῶν Κλάδων, ἀλλά τά πιό ἐπάνω εἶναι φανερᾶ, σέ εἰδικούς τῆς Ἐκκλησιολογίας, ὅτι ἐμπίπτωσιν εἰς τήν αἱρετική Θεωρία τῆς “Διευρυμένης καί Διηρεμένης Ἐκκλησίας”. Εἰς τήν Παπική Ἐκκλησιολογία λ.χ. πού διαθέτει μίαν πολυδαίδαλον σατανική, ἐπί τινῶν Ὁμόκεντρων Κύκλων Ἐκκλησιολογίαν, πού περιλαμβάνει, τήν παπική “Ἀποκλειστική Ἐκκλησιολογία” μετά τῆς “Διευρυμένης Ἐκκλησιολογίας” στούς μή παπικούς! Ἀλλά καί μία ἄλλη ἐπιπρόσθετως, τρίτη Θεωρία, περί τῆς φραγκοπαπικῆς Ἐκκλησιολογίας τῶν ἀλλόθρησκων!! Τό Βατικανόν ἔπλασεν σωρηδόν “Ἐκκλησιολογικές  Θεωρίες” (!!!) τόσον γιά “ἁγίους” ὅσον καί διά “ἀγρίους”! Ἀκολουθεῖ μέ πιθηκίστικον τρόπον τό Οἰκουμενιστικόν Φανάριον, νά μιμηθεῖ τά πιό πάνω, ἄνευ τινάς ἐξουσιοδωτήσεως ἐκ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. 
• Στό ἴδιον τρίτον σημεῖον, γίνεται ΠΑΝΤΕΛΗΣ διαστροφή τοῦ Γραφικοῦ χωρίου «ἵνα πάντες ἕν ὥσιν». Ὁ Χριστός μας, οἱκονομοῦσε σαφῶς, τούς αἱρετικούς, τούς ἁμαρτωλούς καί ἀπίστους, μέ τήν ἀναντίρρητον καί ΚΥΡΙΑ προϋπόθεσιν τῆς ὀρθῆς ἐν Χριστῶ Μετανοίας, τῆς ἐθελούσιας ἐπιστροφῆς ἐν Χριστῶ καθῶς καί τῆς ὀρθής Πίστης πρός τό Θεανδρικόν Πρόσωπόν Του. Στόν Οἰκουμενιστικόν Διάλογον, ἅγιε Κύκκου, δέν ζητεῖ τό Οἰκουμενιστικόν Πατριαρχεῖον, ΠΟΥΘΕΝΑ, ὅπως γίνει ὀρθή καί ἐν μετανοίᾳ ἐπιστροφῆ τῶν Ἑτερόδοξων καί Αἱρετικῶν, ἐν τῆ Φίλῃ Ὀρθοδοξίᾳ, πολλῷ μᾶλλον μπαίνωσιν καί τινά “φαναριώτικα” καμώματα, ἐξάπαντος ἀντιχριστιανικά ἐμποδία, ὅπως παύσωμεν νά δεχώμεθα ἑτερόδοξους προσήλυτους, ὡς κατηχούμενους, διά Κανονικόν καί Ἅγιον Βάπτισμα, μιᾶς καί ἐφαρμόζωσιν τινά ἄλλην ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ παραοικονομία στούς ἀβαπτίστους Αἱρετικούς . Ἐκτός κι ἄν ὑφίσταντο ἅγιε Κύκκου, ΔΥΟ εἰδῶν Βαπτίσματα; ἝΝΑ π.χ. εἰς τήν Ὀρθοδοξία καί ΕΝΑ ἄλλο εἰς τόν Μονοφυσιτισμόν; Καί ἕνα ΤΡΙΤΟΝ εἰς τόν Λουθηροκαλβινισμόν; Καί ἕνα ΤΕΤΑΡΤΟΝ εἰς τόν Οὐνιτισμόν; Καί ἕνα ΠΕΜΠΤΟΝ εἰς τόν Παπισμόν; Καί πάγει λέγοντας τό τραγελαφικόν Παραμύθι τῆς Θεωρίας τῶν «ἄπειρων Κλάδων» τινᾶς κακοδόξου καί πολύπλοκης Ἐκκλησιολογίας. 
• Ἐπιμένομεν εἰς τό τρίτον σημείον: γίνεται κατά τήν ἄποψίν μας, ἀλλοίωσις τῶν Ἁγιοπνευματικῶν ποιμαντικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, μιᾶς καί δέν ἀναγνώρισε ποτέ του, ὡς “Ἑτερόδοξον Ἐκκλησία“, πολλῷ μᾶλλον δέν ἐκκλησιοποίησεν, τούς ἀλλόθρησκους καί αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς του, πράγμα τό ὁποίον γέγονε ἐν τῷ Κολυμπαρίῳ. Διά τό  παράδειγμα, περί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, φέρνωσιν, ἄτοπον καί ἄστοχον, λογικοφανέστατον μέν, συγκριτικόν παράδειγμα, ἐν σχέσει βέβαια πάντοτε, καί σημεῖον ἀναφορᾶς, τήν Συνοδική ἀπόφανσιν ἐν Κολυμπαρίῳ περί τῆς ἀναγνωρίσεως τινῶν “Ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν“. Ὁ Μέγας Ἅγιος Βασίλειος καί ἡ Μεγάλη Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ΔΕΝ ἀνεγνώριζαν τινές φιλοσοφικές ἤ καί θεολογικές θεωρίες, δηλ. τίς κακοδοξίες καί τίς αἱρέσεις ἄλλων τινῶν, ὡς “ἐπιπρόσθετον Ἐκκλησίαν” ἀλλ΄ΟΥΤΕ ἀνεγνώρισαν ἄλλα ἁγιαστικά, καθαρτικά καί θεοποιᾶ  Μυστήρια Ἐκτός τῆς Μίας Ἁγίας καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, σέ τινές ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ἑτερόδοξους, σχισματικούς καί αἱρετικούς/αἱρεσιάρχας, κατά πως ἀφήνει μᾶλλον νά ἐννοηθεῖ  ὁ ἅγιος Κύκκου. Διότι ἄν ὄντως ἔπρατταν, τέτοιον πράγμα, γιατί τότε καί ποῖον ἀκριβῶς εἶναι τό πραγματικόν νόημα, νά ἐπιστρέψωσιν  οἱ δῆθεν  “ἀνεγνωρισμένοι” αἱρετικοί μέ τά ψευδο-μυστήρια των, εἰς τήν Μία καί Ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Ἐξάπαντος, σαφῶς καί ἡ Ἐκκλησία ἐν Συνόδῳ, διαθέτει καί δύναται νά ἀποφασίσει, μέ ἐκείνες τίς Ἁγιοπνευματικές καί Ἱεροκανονικές προϋποθέσεις, ὅπως λ.χ. ἐνεργήσει κατ΄οἰκονομία χωρίς νά προσβάλλει τήν ἀκρίβειαν, διά ὅσους, σαφῶς, ἐμπροϋπόθετα, ἐπιθυμῶσιν νά ἐπιστρέψωσιν σέ Αὐτήν. Ποιοί νῦν ἑτερόδοξοι, ἀλλόθρησκοι καί αἱρετικοί/αἱρεσιάρχες τῆς Οἰκουμενιστικῆς Κινήσεως τῶν ἀκατάσχετων ψευδοΔιαλόγων, ἔχωσιν ὡς αἴτημα, ὅπως ἐγκαταλείψωσιν αὐτόβουλα τάς κακοδοξίας των, καί ἐπιστρέψωσιν, εἰς τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ὑφίστατο ἔστω ΜΙΑ τέτοια περίπτωσις τινάς ἑτερόδοξης κοινότης; Μία! Καί ὄχι δύο ἤ καί ἄλλες πολλές. Ἐπίσης, τό ἄτοπον ἔγκειται, ὅταν εἰς τήν Οἰκουμενική Κίνησις διαλέγονται οἱ Ὀρθόδοξοι, μέ νοσηρές προϋποθέσεις, λ.χ. μέ αἱρετικούς/αἱρεσιάρχες Προτεστάντες, πού εἶναι εἰκονομάχοι! 
• Τέταρτον. Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, κατεδίκασεν, πολύ ὀρθῶς σημειώνει ὁ Σεβ. Κύκκου, τήν Αἵρεσιν τῆς Εἰκονομαχίας, καί ἔρχονται οἱ Κολυμπαρίῳ Σύνοδικοί, μέσα σαυτούς καί ὁ ἴδιος Σεβ. Κύκκου, ὅπως ἀναγνωρίσωσιν (!), αὐτούς τούς Λουθηροκαλβίνους εἰκονομάχους, ὡς μίαν ἐκ τῶν ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν, ἤ καί Χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν, ἤ ἔστω πού συμμετέχει ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία μετ΄αὐτῶν σέ ἀδιάλειπτους ψευδοδιαλόγους εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Προτεσταντικῶν Ἐκκλησιῶν; Τελικῶς, ἅγιε Κύκκου μας, ἔχομεν μπερδευθεῖ, διότι ποῖον ἀπ΄ ὅλα ἔχει τινά Ἀνωτέραν Ἐκκλησιολογική καί Κανονική ἰσχύν διά τῆς ἀνταντίρρητου ἐπικυρώσεως της ὑπό τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας; Οἱ Ἅγίες Οἰκουμενικές Σύνοδοι; Τά Παγκόσμια Συμβούλια τῶν ψευδοἘκκλησιῶν; Τά ψευδοFora καί ληστοΣυνέδρια ἤ καί τῆς “Πανορθόδοξης Συνόδου” ἐν Κολυμπαρίῳ; Ὑφίστατο ἤ ὄχι, καί πάλιν ἀντίφασις ἐν τοῖς ὅροις, ὅταν ἔχει καταδικασθεῖ, τελεσιδίκως, ὑπό Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ Αἵρεσις τῆς Εἰκονομαχίας, καί ἐσεῖς μόλις προχθές, ἀνεγνωρίζετε πλέον, θεσμικῶς καί Συνοδικῶς, τάς αἱρέσεις των (!), ὡς ἑτέραν Ἐκκλησίαν;
• Πέμπτον. Ὁ σεβ. Κύκκου, προτάσσει καί ἀπολυτοποιεῖ τήν Ἀρχή τῆς Οἰκονομίας, σέ δυσθεώρητα ὕψη, διά τήν ἐπικοινωνία μας, μονόδρομα μέ τούς ἑτεροδόξους, ἀλλά μέμφεται ἀδίκως τούς ὁμοδόξους του, ὀρθοδόξους Νεοημερολογῖτες καί Παλαιοημερολογῖτες τῆς Οἰκουμένης, πού ἐπιθυμῶσιν τήν μή ἱερά παρέκλισιν ἐκ τῆς Ἀρχῆς τῆς Ποιμαντικῆς Ἀκριβείας. Αὐτό ἔπρεπε νά ἦτο καί νά τό ἔβλεπεν μέ ποιμαντική καί ἀγαπητικήν ἐπιείκιαν, καί ὄχι σαφῶς νά λοιδωρεί, τό Ὁμολογιακόν φρόνημα τῶν διαμαρτυρομένων ἀγωνιστῶν Χριστιανῶν. Ἀλλά γιά μισό λεπτό, δέν μᾶς προβληματίζει καί τοῦτο: Γιατί τόσες παράδοξες καί ὑπερβάλλουσες, ἀγάπες καί ἔρωτες, μετά τούς ἑτερόδοξους καί ἀλλοθρήσκους, ἑνῶ καθῶς ἔγινε φανερώτατον, ἡ Ὀρθοδοξη Οἰκογένειά μας, βρίσκεται σέ σημαίνουσα διάστασιν καί μᾶλλον στά πρόθυρα τινός ἐκρηκτικοῦ διαζυγίου; Μήπως μετεβλήθημεν σέ Φαριζαίους καί σοῦπερ ὑποκριτές σεβ. Κύκκου; Μήπως ἡ σεβασμιώτητα σας, προτάσσει ἀνεπαισθήτως, τό Ἰησουϊτικόν σατανικόν Δόγμα “ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα“; Σημειώνει ἐν τέλει ὁ κ. Νικηφόρος, ὅτι: «ἡ ἀρχή τῆς οἰκονομίας (…) πρέπει νά ἐφαρμόζεται πάντοτε καί στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Διαλόγου». Μέσα στά πλαίσια τινάς πολυ-αἱρέσεως [τοῦ Οἰκουμενισμοῦ] σεβ. κ. Νικοφόρε, πῶς ἀκριβῶς θά διάγωμεν, νικηφόρως, καί πῶς θά ἐφαρμόσωμεν εὐφυϊῶς, τήν Ἀρχήν τῆς Οἰκονομίας, ὅπως κερδίσωμεν τούς ἑτερόδοξους/αἱρετικούς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ; Ἀναγνωρίζοντας τάς ἀθεράπευτας αἱρέσεις των, ὡς ὁμοτίμους ἤ καί παρομοίους Ἐκκλησίας; Ὄταν τούς ἀποκρύβωμεν τήν πλάνη καί τήν αἵρεσίν τους. Ὅταν τούς χαϊδεύωμεν τά αὐτάκια τους; Ὅταν ἀλληλευλογῶμεν τά γένια μας, μετ΄ἐκείνων τῶν ἀγένιων καί γυναικοπρόσωπων; Πῶς καί μέ ποῖον τρόπον ἀλλά καί ποιοί εἶναι οἱ καρποί τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Διαλόγου; Ἡ παταγῶδης του ΑΠΟΤΥΧΙΑ; Ὁ Οἱκουμενιστικός  πολυ-αἱρετικός Διάλογος καί Συγκρητιστικός οἶστρος σας, ἔχει ἡμερομηνία λήξεως, ὅπως διάγωμεν ἄλλωστε καί πορευώμεθα ἅπαντες ἐν φθορᾷ…
• Ἕκτον. Ὁ Σεβ. Κύκκου, ὁμιλεῖ, μᾶλλον φλυαρεῖ, περί τῶν Μεγάλων πατέρων, τοῦ Ἁγίου Βασιλείου καί Ἁγίου Ἀθανασίου καθότι περισυλλέγει, ἀριστοτελικῶς, μετα-πατερικῶς καί ἐκλεκτικῶς, τά χωρία πού τόν συμφέρωσιν, νά λέγονται, ἐκ τῶν οἰκουμενιστικῶν χειλέων του. Ἕνα καί μόνον χωρίον-λεχθέν καί γραφθέν ὑπό τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, εἶναι ἀρκετόν κατά τήν ἄποψιν μας, νά ξεθεμελιώσει καί νά γκρεμοτσακίσει, τά σωρηδόν προβηματικά σημεία, τῆς ἀδιάκριτης καί ὑπερτιμημένης, ἐπιλεκτικῶς, Ἀρχῆς τῆς Ποιμαντικῆς Οἰκονομίας. Ὅπου σημειώνει περί τῆς Ἀρχῆς τῆς Οἰκονομίας, ὁ Σεβ. ἐννοεῖ, προφανῶς, τήν παραοἰκονομία τῶν Νεορθοδόξων καί Νεονικολαϊτῶν.
• Ἕβδομον. Κανονικά, ὄφειλεν, ἄν ἤθελε νά ἦτο ἀντικειμενικός καί δίκαιος Ἱεράρχης, νά μᾶς παραθέσει καί ποία ἀκριβῶς εἶναι: ἡ Ποιμαντική Ἀκρίβεια περί πάντων καί πασῶν τῶν “ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν”…! Ἆράγε διά ποῖον λόγον μᾶς ἀποσιωπεῖ τέτοιαν σημαντικήν “λεπτομέρια” ἀλλά ἐπιλέγει νά μᾶς συσκοτίζει μέ τά Νεοφαναριώτικα φληναφήματά του; Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, σεβ. κ. Νικηφόρε, δέν ζητεῖ τόν ψευδώνυμον καί κάλπικον ὅρον “ἄλλων Ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν“, διότι τόν ζητῶσιν μιά χούφτα, μάλιστα τῆς μιᾶς χειρός, τινές Ἀρχιοικουμενιστές καί ΑΝΑΞΙΟΙ Κληρικοί. Μήπως τούς γνωρίζετε ἵνα μᾶς ἐνημερώσετε νά προσέχωμεν;

Περί τῆς Κανονικῆς Ἀρχῆς τῆς Ποιμαντικῆς Οἰκονομίας  ὁ Μέγας Βασίλειος, μᾶς διδάσκει, αὐτό τό ὁποίον καί δέν ἐπιθυμεῖ ὁ σεβ. Κύκκου, νά γνωρίσει καλῶς τό Χριστώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ποῖον εἶναι αὐτό;

 

«Αἱ περί τάς Ἐκκλησίας οἰκονομίαι γίνονται μέν παρά τῶν πεπιστευμένων τήν προστασίαν αὐτῶν, βεβαιοῦνται δέ παρά τῶν λαῶν (PG 32, 860)».

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

Ἔγραφον* ἐν τῆ 29ῃ Ἰουνίου 2016 μ.Χ. τῶν πανευφήμων καί πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου οἱ τῶ ὄντι τῶν Ἀποστόλων Πρωτόθρονοι ὄχι ὡσάν τίς νῦν καρικατοῦρες…

*Σημαντικόν βοήθημα διά τήν πιό πάνω κριτική συγγραφῆ, ἐχρησιμοποιήθην τό περισπούδαστον καί περίφημον Κανονικόν ἐγχειρίδιον τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, “Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς” (Προσεγγίζοντας τήν Κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας), ἐκδόσεις: ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ, Θεσσαλονίκη 2009, σσ. 286.